(eTN) – In de afgelopen tijd is het aantal Afrikanen dat naar het buitenland gaat verdubbeld. Over het hele continent, met name West-Afrika en Nigeria, is er nauwelijks een familie zonder een lid dat legaal of illegaal in het buitenland woont. In feite is het een statussymbool geworden om een familielid in het buitenland te hebben. In West-Afrika en Nigeria leven veel gezinnen voornamelijk van geldovermakingen uit het buitenland.

De bijdragen van deze mensen aan de economieën van hun land, vooral overmakingen, groeien met de dag. Uit een recent gepubliceerd rapport van de Centrale Bank van Nigeria (CBN) blijkt bijvoorbeeld dat Nigerianen in de diaspora alleen al in de eerste helft van dit jaar 8 miljard dollar hebben overgemaakt. Verwacht wordt dat dit cijfer tegen december 2007 zal verdubbelen.

Decennia geleden werden Afrikanen gesmeekt of gelokt om naar het buitenland te reizen om westers onderwijs te krijgen. Dit was het geval in de jaren voor en na de onafhankelijkheid, toen de nieuwe staten die mankracht nodig hadden om hun zaken te regelen, beurzen aanboden aan slimme, jonge Afrikanen.

Vandaag is de trend veranderd. De deur naar de westerse wereld is niet langer het voorrecht van opgeleide Afrikanen, maar voor iedereen die het zich kan veroorloven de ritprijs te betalen. Het is algemeen bekend in West-Afrika dat geld en fortuinen niet groeien op de straten van Europa, maar een overvloed aan kansen die in Afrika ontbreken voor zowel bekwame als ongeschoolde Afrikanen. Inderdaad, de moeilijke economische situatie is de belangrijkste factor die veel jonge Afrikanen ertoe aanzet om koste wat kost te migreren en de weinigen die erin zijn geslaagd, leven beter dan degenen thuis.

Sinds het begin van de jaren '80 zijn ongeschoolde West-Afrikanen vrijwillig in grote aantallen naar Europa verhuisd om economische redenen, met Spanje, Italië en Malta als favoriete bestemmingen. Dit komt bovenop degenen die ontheemd zijn door oorlog en crisis in plaatsen als Liberia, Sierra Leone en recentelijk in Ivoorkust.

Veel van deze reizigers, die geen visum rechtstreeks van de ambassades van westerse landen kunnen krijgen, wenden zich nu tot de woestijn en de zee. Ze zetten alles op het spel en geloven dat de Europese Unie onder de Schengen-regeling hen niet wil en daarom kunnen hun regeringen niet in de eerste levensbehoeften voorzien. Als gevolg hiervan hebben ze ervoor gekozen om te verhuizen naar landen die volgens hen een gelijk speelveld hebben voor iedereen die durft te dromen.

De nieuwe groep immigranten, mannen en vrouwen, bestaat uit slecht opgeleide timmerlieden, metselaars, monteurs en sommigen zonder enige vorm van roeping. Volgens de Nigeriaanse ambassade in Spanje kunnen van de 18,000 Nigerianen daar bijna 10,000 geen Engels lezen of schrijven, de officiële taal van Nigeria omdat ze nooit enige vorm van onderwijs hebben gehad. Hetzelfde geldt voor Ghana, Senegal, Mali en Kameroen, de belangrijkste illegale immigrantenproducerende landen in West-Afrika.

Veel Afrikaanse immigranten die tegenwoordig worden beschouwd als veiligheidsrisico's voor Europa, zijn mensen die de moeilijke weg naar Europa hebben bereikt. Ze betaalden zoveel om visa te krijgen of kwamen binnen via de verschillende wegen en zeeroutes. Om aan deze reis te beginnen, verkochten velen hun eigendommen of namen leningen die op een bepaald tijdstip moesten worden terugbetaald. Het niet terugbetalen van de leningen had vaak ernstige gevolgen voor hun families thuis. Om dit gevaar te vermijden, worden de immigranten vaak gedwongen in wat in Afrika 'fastlane' wordt genoemd; criminele activiteiten, prostitutie en handel in harddrugs.

Deze illegale immigranten, ongeschoold en grotendeels zonder enige roeping, kunnen moeilijk integreren. Ze hebben te maken met taal- en culturele problemen, waardoor integratie moeilijk, zo niet onmogelijk wordt.

Ondanks de dreiging van gevangenisstraf, racisme, culturele barrières en de status van tweederangs burger in sommige landen in het buitenland, zijn velen nog steeds opstandig en beginnen aan de reis om hun economische toestand te verbeteren.

De migratie van duizenden Afrikanen veroorzaakt onrust in de Europese Unie. De trend is een probleem geworden voor verkiezingscampagnes, waarbij sommige partijen strengere maatregelen voorstellen om de stroom immigranten in te dammen.

Het gerucht dat de ronde doet dat verschillende patrouilleboten opzettelijk de boten van illegale immigranten aanvallen en laten zinken als een manier om te voorkomen dat ze Europa bereiken, evenals de recente onthulling van brutaliteit van Afrikaanse kinderen op de Canarische Eilanden, kunnen het probleem niet oplossen. Naast het schaden van de reputatie van de EU als geloofwaardig orgaan, zal de inzet voor de mensen toenemen om de reis te wagen.

Met het mislukken van het bovengenoemde heeft de EU haar druk op Libië en Marokko opnieuw opgevoerd om vermeende Afrikaanse migranten strenger te behandelen door hen te mishandelen en om hen te ontmoedigen de reis door de woestijn en Europa binnen te gaan.

Terwijl Marokko in de meeste gevallen weigert voornamelijk Nigerianen te deporteren, is Libië ondanks zijn pan-Afrikanisme doorgegaan met het lukraak uitzetten van Afrikanen. Er zijn duidelijke bewijzen van ruwe behandeling van Afrikaanse migranten, met velen opgesloten in grote zakken en zakken en gedumpt in de Middellandse Zee door Libische veiligheid en gewone Libiër.

Voor een veiliger Europa moeten deze categorieën mensen banen en hulp krijgen om hen weg te lokken van het plegen van misdaden in heel Europa. Evenzo moet de Schengen-visumplicht worden versoepeld, als Europa wil dat immigranten uit Afrika minder onder druk komen te staan.

Hoe het ook zij, of ze nu geschoold of ongeschoold zijn, enkele van de beste hersens en geesten hebben het continent verlaten op zoek naar een beter leven in het buitenland en hebben daarmee een leegte gecreëerd in alle lagen van ons menselijk streven.

Afrikaanse leiders zijn verantwoordelijk voor de enorme vlucht van menselijk kapitaal naar het buitenland. Het valt niet te ontkennen dat het leven in Afrika smerig, kort en bruut is. Politieke stabiliteit, veiligheid van leven en eigendom, eersteklas infrastructuur, mogelijkheden om je droom te verwezenlijken zijn enkele van de dingen die Afrikanen naar Europa, Amerika en Azië trekken.

Het bieden van een gunstige omgeving zou niet alleen het tij keren, maar ook Afrikanen in de diaspora aanmoedigen om naar huis terug te keren om het continent naar grotere hoogten in kaart te brengen.

[Gelukkig is George eturbonews ambassadeur in Nigeria en uitgever van www.travelafricanews.com. Hij is ook winnaar van de Lorenzo Natali-prijs van de Europese Commissie 2006 voor journalisten die mensenrechten en democratie rapporteren.]