Het is een volle maand geleden dat ik in Amman, Jordanië aankwam. Niets is meer de moeite waard dan het bestuderen van de geschiedenis van een volk dat een beschaving heeft gehad die bijna 3,000 jaar teruggaat.
Ik kreeg de kans om naar het zuiden te reizen naar de stad Karak, waar nog steeds een monsterlijk kasteel staat, gebouwd door kruisvaarders in de loop van 20 jaar en voltooid in 1161 na Christus. De stad Karak wordt in de Bijbel genoemd met de naam Kir Heres, waar eens de koning van Israël een Moabitische koning genaamd Mesa in zijn fort belegerde. Het verhaal gaat dat de heidense koning zo radeloos was dat hij zijn oudste zoon op de vestingmuren offerde, waardoor de belegeraars hun aanval staakten en naar huis terugkeerden. Koning Mesha schreef zijn eigen versie van de gebeurtenissen op een steen genaamd de Stele van Mesha, maar noemde geen enkele nederlaag, in plaats daarvan beweerde hij zijn tegenstanders voor altijd te hebben verslagen. Het kwam bij me op dat dit een van de vroegste voorbeelden van tegenstrijdige oorlogspropaganda moet zijn geweest.
De Amerikaanse ambassade in Amman organiseert het Boston Children's Chorus ter viering van 60 jaar Amerikaans-Jordaanse betrekkingen, met optredens op verschillende locaties, waaronder het kasteel van Karak. Bij het betreden van het kasteel hoorde mijn vrouw Megan de kinderen van het koor het zingen van zegeningen oefenen op onze Profeet, vrede zij met hem, zij het in Yankee-accenten.
Tijdens de kruistochten bevond Karak zich in een cruciale positie omdat het de residentie was van de heer van Transjordanië, enorm rijk aan producten en belastinginkomsten en het belangrijkste leengoed van het kruisvaarderskoninkrijk. Pragmatisch handelden de christenen en moslims met elkaar en legden ze belastingen op aan de kooplieden van hun tegenstanders terwijl hun legers elkaar op het slagveld tegenkwamen.
In het centrum van Karak staat een standbeeld ter ere van Saladin, heerser van Syrië en Egypte in de 12e eeuw.
In het begin van de jaren 1170 werd Reynald van Chatillon de heer van Transjordanië en stond hij bekend om zijn roekeloze en barbaarse methoden om zijn gevangenen te behandelen. Hij verbrak langlopende verdragen en begon met het plunderen en afslachten van Mekka-gebonden karavanen van pelgrims en probeerde zelfs een aanval op de twee islamitische heilige steden Mekka en Medina. Tijdens de winter ging Reynald zo ver dat hij een kleine vloot uit elkaar haalde, die hij vervolgens op kameel terugvoer naar de Rode Zee, waar hij zijn schepen weer in elkaar zette en Arabische havens begon te overvallen. Ik maakte voor het eerst kennis met deze verhalen uit mijn studententijd, waar ik vaak als Saladin speelde in een 'realtime strategie'-computerspel genaamd Age of Empires.
De heerser van Syrië en Egypte, Saladin (Salah ad-Din in het Arabisch of "gelijkrichter van de religie") reageerde snel, nam de stad Karak over en slaagde er bijna in het kasteel te bestormen, ware het niet dat een enkele ridder verdedigde de poort. Een kleine brochure die ik van het Ministerie van Toerisme en Oudheden heb gehaald, vertelt dat er op de avond van de aanval een bruiloft plaatsvond in het kasteel: Reynalds stiefzoon trouwde met een koninklijke prinses. Tijdens de ceremonies stuurde Lady Stephanie, moeder van de bruidegom, gerechten van het feest naar Saladin, die onmiddellijk vroeg in welke toren het jonge paar was gehuisvest, en het moslimbombardement ervan wegleidde.
Bij de aankomst van hulp uit Jeruzalem werd het beleg opgeheven, maar Reynald volhardde in het beroven van een grote karavaan en gijzelde ook Saladins eigen zus. Beide acties vonden plaats in het kader van een verdrag in vredestijd, resulterend in de slag bij Hattin, die vervolgens leidde tot de totale nederlaag van het kruisvaardersleger. Saladin spaarde de meeste gevangenen, behalve Reynald de Chatillon, die hij ter plekke executeerde voor zijn verraad.
Zonder de hulp van het verdreven leger hielden de verdedigers van Karak stand in een langdurig beleg, aten ze elk dier in het kasteel op en verkochten ze zelfs aan hun belegeraars in ruil voor brood hun vrouwen en kinderen die ze niet langer konden voeden. Na acht maanden stonden de laatste overlevenden hun kasteel af aan de moslims die, als erkenning voor hun moed, hun families herstelden en de kruisvaarders vrij lieten gaan.
Voordat ik het kasteel verliet, zag ik enkele Amerikaanse vrouwen die net binnenkwamen en hoorden dat zij de moeders waren van de kinderen uit Boston. Een Jordaanse imam die ik in het kasteel had ontmoet, dwong me hen uit te nodigen om geïnformeerd te worden over de islam. Ik vertaalde voor hem en vertelde hen dat de islam een vreedzame religie is die dezelfde boodschap oproept die via de tongen van de vorige profeten en boodschappers werd gezonden dat mensen niemand anders dan God zouden moeten aanbidden, en bevestigde het moslimgeloof dat Jezus de messias was en zou terugkeren om het einde der tijden in te luiden.
Ik zei toen dat het op deze plek staan en deze woorden spreken zelf het bewijs was dat alle religies dezelfde God, schepper en instandhouder van het universum aanbidden. Een dame in het bijzonder begon een paar tranen te vergieten en vroeg om een foto met mijn familie.
Toen ik het voorval aan mijn leraar Arabisch vertelde, wees hij op een vers uit de Koran waarin staat: “en wanneer ze luisteren naar de openbaring die de Boodschapper heeft ontvangen, zul je hun ogen zien stromen van tranen, want zij herkennen de waarheid. Ze bidden: 'Onze Heer! Wij geloven, schrijf ons op onder de getuigen'.”
Het laatste wat ik tegen haar zei voordat ik wegging, maakte haar aan het lachen. Het was iets dat ik heb overgenomen van mijn broer die in kerken in Knoxville heeft gesproken. We zien de islam graag als de derde en laatste boodschap in een trilogie die volledig door God is geopenbaard. "Heb je Starwars, A New Hope gezien?" Ik vroeg. 'Heb je Empire Strikes Back gezien? Nou, je zult het hele verhaal pas begrijpen als je de Return of the Jedi hebt gezien!
