PATA-leden moeten Peter Semone een tweede termijn als voorzitter ontzeggen

Op 2 april stuurde PATA-voorzitter Peter Semone een aankondiging naar de leden waarin hij zei dat het “met succes zijn positie heeft herwonnen op het gebied van financiën, management en visie.” Met een “zeer getalenteerde” CEO en nieuwe plannen en structuren prees hij de bereidheid van PATA om de toekomst in goede vorm tegemoet te treden. Daarnaast verklaarde hij dat hij van plan was een tweede termijn van twee jaar als voorzitter na te streven, in het belang van de ‘continuïteit’.

PATA-leden moeten hem die verlenging weigeren.

Niet omdat hij geen bekwame voorzitter is. Hij is. Er is geen twijfel dat hij hard heeft gewerkt om het schip in evenwicht te houden “gedurende een van de meest uitdagende periodes in de 73-jarige geschiedenis van onze vereniging.”

Integendeel, het PATA-lidmaatschap moet een boodschap sturen naar de Verenigde Staten van Amerika, haar oligopolies, instellingen en mensen in de Azië-Pacific over de gevaarlijke toestand van de wereld en de Amerikaanse verantwoordelijkheid voor het creëren ervan, terwijl ze volledig vrij blijven van aansprakelijkheid.

Als de Amerikaanse regering niet verantwoordelijk kan worden gehouden voor haar plannen en acties, moeten de mensen in de regio Azië-Pacific de Amerikaanse belastingbetalers verantwoordelijk houden, vooral als zij ernaar streven een gekozen ambt te bekleden, zogenaamd om de belangen van de mensen in deze regio te behartigen. .

Alleen als Amerikaanse expats de druk voelen, zullen ze de machtsmakelaars in Washington DC verantwoordelijk houden. Alleen dan zal een soort broodnodig check-and-balance-mechanisme op zijn plaats vallen.

De Verenigde Staten waren ooit een vertrouwde kracht voorgoed. Dat beeld is al lang versleten. In feite is het waarschijnlijk niet meer waar.

Sinds het einde van de oorlog in Vietnam en de val van de Berlijnse muur hebben de Verenigde Staten een morele hoge positie ingenomen als voorhoede van vrijheid, democratie, mensenrechten, vrije markten, vrijheid van meningsuiting en vrij verkeer van volkeren.

In de 21e eeuw, te beginnen met de aanslagen van 9/11, is de staat van dienst zeer wisselvallig geworden. In 2003 leidde het de aanval op Irak in de zoektocht naar de “massavernietigingswapens” die, zoals je ziet, niet bestonden. Miljoenen mensen werden gedood en gewond. De leiders werden nooit verantwoordelijk gehouden voor wat bekend werd als de ‘Leugen van de Eeuw’.

Tegenwoordig kijkt de wereld met dezelfde hulpeloosheid toe als de Verenigde Staten de wrede Israëlische slachting in Gaza helpen en aanmoedigen. Dat conflict, plus dat in Oekraïne en een aantal andere plekken, zorgt ervoor dat de kassa's van het Amerikaanse militair-industriële complex lekker rinkelen.

‘De opwarming van de aarde’ is het andere veelbesproken onderwerp. Maar wie heeft de opwarming van de aarde veroorzaakt? Laos? Burundi? Het heeft zich gedurende vele decennia van het tijdperk van de fossiele brandstoffen opgebouwd, toen de geïndustrialiseerde landen, onder leiding van de Verenigde Staten, rijk en machtig werden. Tegenwoordig wordt aan lage-inkomenslanden die zwaar getroffen zijn door de opwarming van de aarde gevraagd om alternatieve energietechnologieën te kopen en te investeren in afgezaagde programma's zoals CO2-compensatie die voornamelijk door de geïndustrialiseerde landen zijn bedacht om te betalen voor het herstel van de schade die zij zelf hebben veroorzaakt.

Of het nu gaat om de opwarming van de aarde of geopolitieke oorlogszucht, de Verenigde Staten zijn er nauw bij betrokken – zonder enige verantwoordelijkheid.

Amerikaanse oligopolies domineren onder meer de telecommunicatietechnologieën, valutamarkten, farmaceutische producten en de reis- en toerismesector. De macht van de Amerikaanse overheid is verweven met de macht van deze gigantische megabedrijven die alles over iedereen weten: wat we doen, eten, drinken, kijken, kopen, lezen en met wie we communiceren.

Amerikaanse burgers leven al tientallen jaren comfortabel in de Azië-Pacific, maar het is niet langer zeker wiens belangen zij dienen.

De mensen in de regio Azië-Pacific moeten die vraag luid en duidelijk gaan stellen.

Zijn Amerikaanse expats een deel van het probleem of een deel van de oplossing?

Onze diplomaten en politieke leiders krijgen daarvoor veel belastinggeld betaald. Maar in de wandelgangen van de macht worden dergelijke vragen vaak beleefd terzijde geschoven in het belang van diplomatieke aardigheden en economische paardenhandel.

De indruk is dat de mensen niets anders kunnen doen dan zich overgeven aan tandeloos vuisten schudden en met spandoeken zwaaien voor een Amerikaanse ambassade of fastfoodketen.

Die indruk moet nu rusten.

De macht van het volk is de sleutel.

Dezelfde Volksmacht die in 1975 de machtige Amerikaanse strijdkrachten in Vietnam versloeg, verdreef zowel de door de VS gesteunde tiran, de Sjah van Iran, in 1979 als de door de VS gesteunde Filippijnse dictator Ferdinand Marcos in 1989.

Het feit dat dit jaar de 45e en 35e verjaardag van de laatste twee keerpunten in de geschiedenis markeert, en 2025 de 50e verjaardag van het einde van de oorlog in Vietnam zal markeren, biedt een goede gelegenheid om na te denken over de formidabele kracht van grassrootsbewegingen bij het afdwingen van wijziging.

De perceptie dat de Amerikaanse bedrijfs-, militaire en geopolitieke macht nooit kan worden neergehaald, is een misvatting.

Als je nummer één bent, kun je alleen maar naar beneden gaan. En alle rijken worden vroeg of laat het slachtoffer van hun eigen hoogmoed, arrogantie, hypocrisie, leugens, oneerlijkheid en dubbele standaarden.

Als de mensen in de regio Azië-Pacific de machtsmakelaars in Washington DC niet ter verantwoording kunnen roepen, kunnen ze de Amerikanen die hier wonen zeker daarvoor verantwoordelijk houden. Vooral als ze steun zoeken om een ​​gekozen ambt te bekleden.

Tegenwoordig is het de overkoepelende taak van elke gekozen functionaris in de reisindustrie ervoor te zorgen dat de rest van ons er een heeft.

Ik herhaal:

De overkoepelende taak van elke gekozen functionaris in de reisindustrie is ervoor te zorgen dat de rest van ons er een heeft.

Zoals de heer Semone in zijn boodschap aan de PATA-leden opmerkte, is de vereniging net uit de verwoestende Covid-19-crisis gekomen en bevindt ze zich in een sterkere positie om haar leden te dienen.

Hij maakt geen melding van het feit dat de wereld al verwikkeld is in de post-Covid-crises – de conflicten van Amerika met Rusland, China en de islamitische wereld, bedoeld om de concurrentie uit te schakelen, de wereld zogenaamd “veiliger” te maken voor Israël en zijn hegemonistische positie te behouden. tophond”-status.

De heer Semone is lang genoeg in Azië geweest om het beroemde gezegde te kennen: “Als de olifanten vechten, wordt het gras vertrapt.” Het gras zal opnieuw de miljoenen banen in de reis- en toerismebranche zijn als en wanneer deze door de mens veroorzaakte conflicten uit de hand lopen.

Honderden wereldleiders roepen op tot vrede en rust om de gigantische problemen op te lossen die ervoor hebben gezorgd dat de Duurzame Ontwikkelingsdoelstellingen van de VN tegen de streefdatum van 2030 al onhaalbaar zijn geworden.

Maar de kernwoorden “vrede” en “vertrouwen” komen nergens voor in het herverkiezingsveld van Semone.

Het meest verontrustend was dat zijn boodschap een kille onverschilligheid weerspiegelde over de door conflicten geteisterde toestand van de wereld.

Bij de beslissing of ze de heer Semone een verlenging van twee jaar zullen verlenen “in het belang van de continuïteit”, hoeven PATA-leden alleen maar zijn eigen zelfgeschreven checklist te evalueren.

Hij zegt dat PATA nu een “duidelijke strategische richting en visie heeft, gericht op het bevorderen van de groei in lidmaatschap, relevantie en inkomsten. De aanstaande lancering van PATA Vision 2030 zal een routekaart bieden voor de komende jaren.” Hij spreekt over “ervoor zorgen dat de stem van PATA effectief wordt gehoord over de kansen en uitdagingen die van invloed zijn op het toerisme in de Stille Oceaan” en dat PATA wordt geholpen “de komende jaren nog grotere hoogten te bereiken.”

Ten slotte smeekt hij de PATA-leden: “Als we naar de toekomst kijken, dring ik er bij u op aan om te stemmen op verdienstelijke leden die uitstekend leiderschap en de ware geest van PATA belichamen.”

Dezelfde criteria gelden ook als je op hem stemt.

‘Uitstekend leiderschap’, de ‘stem’ worden van het toerisme in de regio Azië-Pacific en ‘groei in lidmaatschap, relevantie en inkomsten bevorderen’ betekent eerst de moed verzamelen om de waarheid te spreken tegen de machthebbers en de volgende door de mens veroorzaakte crisis VOORKOMEN en VOORKOMEN.

PATA-leden moeten beslissen of ze erop kunnen vertrouwen, ik herhaal, VERTROUWEN, dat de heer Semone dat doet.

Door dit te doen zullen ze een krachtige boodschap naar de Verenigde Staten sturen dat zij het vertrouwen van het mondiale publiek hebben geschonden.

Dit is een verkiezingsjaar in de Verenigde Staten. Ook voor PATA is het een verkiezingsjaar.

De bevolking van de PATA-regio kan de uitkomst van de Amerikaanse verkiezingen niet bepalen. Maar ze kunnen en moeten ernaar streven om in hun eigen thuisland de meester van hun lot te worden.

Als de Amerikaanse regering en het politieke establishment niet ter verantwoording kunnen worden geroepen, kan het volk dat zeker wel.

Hier is de volledige tekst van de boodschap van de heer Semone aan PATA-leden

Beste PATA-leden,

Sinds ik in 2022 de rol van voorzitter van PATA op mij nam, heb ik het voorrecht gehad om leiding te geven tijdens een van de meest uitdagende periodes in de 73-jarige geschiedenis van onze vereniging. Het begin van de pandemie van de coronavirusziekte veroorzaakte grote schade aan de toeristische sector in onze regio, vergelijkbaar met een meedogenloze tsunami, en liet een diepgaande impact achter op onze lidorganisaties.

Ik ben er trots op de veerkracht te erkennen die wordt getoond door de leden van de PATA-directie en de standvastige inzet van het personeel van het PATA-secretariaat. Samen hebben we niet alleen de storm doorstaan, maar ook de onzekerheden doorstaan ​​die de pandemie met zich meebracht.

Ik betuig ook mijn oprechte dank aan onze lidorganisaties en PATA Chapters die PATA tijdens deze turbulente tijden terzijde stonden. Het is dankzij de collectieve kracht van onze gemeenschap en het blijvende vertrouwen van onze leden dat PATA heeft volgehouden.

Vandaag ben ik verheugd te kunnen mededelen dat PATA met succes zijn positie heeft herwonnen op het gebied van financiën, management en visie. Sterker nog, we zijn zelfs sterker uit de crisis gekomen dan voorheen!