Sekstoerisme: een uitdaging voor Canada

Als je iemand had gevraagd om Donald Bakker te beschrijven, zouden ze waarschijnlijk hebben gezegd dat hij maar een gewone Canadees was - een liefhebbende vader en echtgenoot die een middenklasse levensstijl hadden, regelmatig uren werkten in feestzalen in Vancouver en een deel van zijn bescheiden salaris schonken aan een internationale liefdadigheid voor kinderen.

Niemand zou hem een ​​roofdierkind hebben genoemd, maar in 2005 werd Bakker de eerste Canadees die werd veroordeeld op grond van de sekstoerismewet van het land, nadat uit een onderzoek bleek dat hij zeven jonge meisjes in Cambodja had betaald om seks met hem te hebben.

Canada heeft sinds 1997 wetten die de Canadese autoriteiten in staat stellen om burgers te vervolgen die seksuele misdrijven tegen kinderen in het buitenland hebben gepleegd. In het afgelopen decennium heeft Canada echter slechts drie mensen veroordeeld op grond van de wet op sekstoerisme, zo blijkt uit een nieuwe studie uit British Columbia.

De auteur van het onderzoek, Benjamin Perrin, een professor in de rechten en een Canadese expert op het gebied van sekstoerisme, zegt dat Canadese mannen actief bijdragen aan het probleem van de uitbuiting van kinderen in onrustige landen zoals Cambodja en Thailand.

En hoewel de Canadese autoriteiten alle juridische instrumenten hebben die ze nodig hebben om de daders achterna te gaan, ontbreekt het hen aan een handhavingsstrategie om het probleem effectief aan te pakken, zei hij. Het resultaat is dat overtreders naar deze onrustige landen kunnen reizen in de wetenschap dat ze waarschijnlijk niet zullen worden onderzocht.

Verschillende landen over de hele wereld hebben onderzoekers in het buitenland gestationeerd, die actief hun onderdanen achtervolgen die naar hotspots voor sekstoerisme reizen op zoek naar jonge prooien.

Australië is misschien wel het beste voorbeeld van een land dat proactief overtreders achtervolgt. Zuidoost-Azië is de nummer één vakantiebestemming voor Aussies, en als gevolg daarvan heeft het land Australische officieren gestationeerd in verschillende landen in de regio en hebben functionarissen een werkrelatie gesmeed met de buitenlandse politie.

Canadese functionarissen negeren de kwestie niet, zegt Perrin, maar hun middelen worden besteed aan het opsporen van drugssmokkelnetwerken, banden met terrorisme en de verkoop van wapens.

"Wat duidelijk ontbreekt, is de politieke wil", vertelt hij in een recent interview aan CTV.ca. "Er zouden meer middelen moeten worden toegewezen om deze wetten toe te passen."

Perrin noemt de benadering van de Royal Canadian Mounted Police van de kwestie "accidentele vervolging" - omdat autoriteiten vaak op het bewijs stuiten in plaats van actief de daders te achtervolgen, zoals de Australiërs doen.

In het geval van Bakker was het de politie van Vancouver die videobeelden tegenkwam van de man die seks had met Cambodjaanse kinderen. Lokale autoriteiten peilden Bakkers verleden nadat hij werd beschuldigd van het mishandelen van prostituees in Vancouver. De videoband werd per ongeluk ontdekt toen de politie een huiszoekingsbevel uitvoerde op zijn eigendom.

Uitdagingen voor de politie

De RCMP heeft geen berichten teruggestuurd die zijn achtergelaten door CTV.ca, maar een politieagent uit Toronto die voor werk naar Cambodja is gereisd, zegt dat de Canadese autoriteiten een aantal problemen hebben die hun vermogen om zedendelinquenten in het buitenland te achtervolgen in de weg staan.

Een groot deel van het probleem is dat de politie in de meeste arme landen waar kinderen deel uitmaken van de sekshandel niet over de middelen beschikken om een ​​effectief netwerk met internationale autoriteiten op te bouwen, zegt Det. Const. Janelle Blackadar.

In sommige gevallen hebben de politiediensten zo'n krap budget dat ze niet eens genoeg benzine in hun auto hebben om op een telefoontje te reageren.

Corruptie is ook een groot probleem voor wetshandhavers, aangezien het vrij gebruikelijk is dat verdachten autoriteiten omkopen om de aanklacht in te trekken. Omdat geld zo schaars is, worden steekpenningen vaak geaccepteerd.

"Mensen zijn erg arm, dus natuurlijk zal geld hen beïnvloeden", zegt Blackadar.

"Het is niet dezelfde politiemaatschappij die we hier hebben", vervolgt ze. "Het is geen goede zaak om de (rijke) zakenlieden te onderzoeken die bijdragen aan de economie van het land."

Blackadar zegt dat geld ook de reden is waarom gezinnen hun kinderen in de sekshandel duwen.

"Kinderen daar realiseren zich al op zeer jonge leeftijd hoe het leven voor hen zal zijn", zegt ze. 'Gezinnen zullen de maagdelijkheid van hun dochter verkopen. Gezinnen profiteren hiervan. "

"Het maakt al zo lang deel uit van hun samenleving, het maakt bijna deel uit van hun cultuur", voegt ze eraan toe.

NGO's schieten te hulp

Het verschil in houding ten opzichte van kinderen en seks is waarschijnlijk de grootste uitdaging waarmee internationale autoriteiten worden geconfronteerd. Acceptatie en wijdverbreide corruptie maken het voor onderzoekers moeilijk om bewijs te verzamelen.

Volgens Blackadar wordt bewijsmateriaal meestal verzameld door mensen die werken bij niet-gouvernementele organisaties die het tot hun missie hebben gemaakt om kinderhandel en uitbuiting te stoppen.

Ze verzamelen bewijsmateriaal en geven het door aan de bevoegde autoriteiten in de hoop dat ze de dader kunnen vervolgen.

Rosalind Prober is zo'n activist wiens werk heeft geholpen om Canada op de goede weg te zetten.

Zij staat achter het "Prober-amendement" op de Canadese kindersekstoerismewetgeving, die in 1996 werd ingevoerd. Het amendement stelde de autoriteiten in staat Canadezen te vervolgen die misdaden tegen kinderen in andere rechtsgebieden hebben gepleegd.

Tegenwoordig is de inwoner van Winnipeg misschien wel de meest invloedrijke lobbyist van Canada op het gebied van sekstoerisme en heeft hij mede-oprichter van een organisatie genaamd Beyond Borders, die kinderuitbuiting helpt aanpakken.

Prober was op 30 juli in Toronto om een ​​campagne te lanceren met de Body Shop en de Somaly Mam Foundation, die mensenhandel bestrijdt.

In een interview vertelt Prober aan CTV.ca dat Canada de kwestie van sekstoerisme simpelweg niet tot een prioriteit heeft gemaakt.

Afgezien van het stationeren van meer RCMP-officieren in probleemlanden, moeten er ook wijzigingen worden aangebracht in het nationale register van zedendelinquenten in Canada, zegt ze.

Prober en verschillende andere organisaties, waaronder World Vision Canada, hebben de regering opgeroepen reiswaarschuwingen uit te vaardigen voor mensen die zijn veroordeeld voor zedendelicten in Canada en die na het uitzitten van hun straf naar het buitenland reizen.

"Ze kunnen hun paspoort nemen en afscheid nemen van Canada en meteen weer aan het werk gaan", zegt ze.

Een deel van de oplossing, suggereert Prober, is om het register openbaar te maken.

"Deze mensen worden anoniem weer in de samenleving geplaatst", zegt ze. "De registratie is ontoereikend."

Ze geeft toe dat het uitgeven van reisadviezen een "bureaucratische nachtmerrie" zou zijn, aangezien advocaten een velddag zouden hebben om te pleiten voor het recht van het individu op vrijheid van mobiliteit.

'Het is gewoon een kwestie van wiens rechten het zwaarder worden dan wiens rechten', zegt Prober met een zucht.

Voor Somaly Mam, een Cambodjaanse vrouw die als kind op brute wijze werd verkracht en verkocht aan een bordeel, ging het nooit over rechten. Het ging om overleven.

Moe van praten

Mam was deze week ook in Toronto, op bezoek vanuit Cambodja om haar ervaringen te delen en om het Canadese publiek over te halen actie te ondernemen.

Ze vertelt CTV.ca dat ze door spreekbeurten helpt geld in te zamelen voor de opvangcentra en de stichting die ze helpt runnen, maar dat ze in werkelijkheid moe is van al het gepraat.

'Ik begrijp niet wat we doen door te praten,' zegt mama. “Praten is geweldig, maar we moeten meer reageren. Terwijl we blijven praten, komen pedofielen ons land binnen en vermoorden ze onze kinderen.

"Ik ben zo beu, ik heb zoveel tijd besteed aan het schrijven van brieven." ze zegt.

Haar frustratie is voelbaar en als ze haar huidige leven in Cambodja uitlegt, wordt het gemakkelijk te begrijpen waarom ze zo boos is.

Haar onderkomens, verspreid over Zuidoost-Azië, hebben ongeveer 6,000 meisjes gered. Elk huisvest ongeveer 200 meisjes, sommigen nog maar vijf, die haar allemaal 'mama' noemen.

Ze wijst nooit iemand weg ondanks het feit dat er soms niet genoeg geld is om iedereen te voeden. Haar doel is om ze te beschermen en weg te houden van roofdieren, van wie 30 procent toeristen zijn, zegt ze.

De inspanningen hebben ertoe geleid dat ze in 100 is uitgeroepen tot een van de 2009 meest invloedrijke mensen van Time Magazine. Desalniettemin beseft ze haar beperkingen en zegt ze dat terwijl ze meisjes helpt om uit de sekshandel te stappen, ze alleen het probleem niet kan stoppen.

"Alleen de politieke macht heeft de macht om het te stoppen", zegt ze. "Niet ik."

Een deel van het probleem dat Mam ziet bij de internationale autoriteiten is hun gebrek aan coördinatie over de grenzen heen. Ter vergelijking: criminele organisaties zijn over het algemeen extreem georganiseerd.

Ze zegt dat het grote publiek druk moet uitoefenen op hun regeringen om in actie te komen, wil er een oplossing worden gevonden.

"Ik doe dit omdat dit mijn leven is, maar jullie hebben een geweldig leven en toch zijn jullie allemaal hier", vertelt ze een menigte van ongeveer 50 mensen die zich op 31 juli bij een mensenhandelbijeenkomst in Toronto hebben verzameld.

Mam zegt dat ze ondanks de frustraties en beproevingen waarmee ze in Cambodja nog steeds wordt geconfronteerd, geen haast heeft om van huis te verhuizen.

Haar lijden als kind heeft haar ertoe aangezet om andere kinderen te helpen dezelfde gruweldaden te overleven waarmee ze werd geconfronteerd door pedofielen.

"Die kleine meisjes leren me elke dag om op te staan ​​en lief te hebben", zegt ze bij de bijeenkomst, verstikkend van emotie. “Slachtoffer zijn is je hele leven. Je vergeet het nooit. "