Terwijl ik van de helling naar beneden tuimelde in een gigantische strandbal gevuld met water, het gevoel alsof ik in een wasmachine zat, bedacht ik dat er een betere manier moest zijn om Nieuw-Zeeland te ervaren.
Eigenlijk kwam dat pas in me op toen de Zorb stopte met rollen en mijn geschreeuw was verzakt tot lachen.
Nieuw-Zeeland is misschien het best bekend om avontuurlijk toerisme, waaronder parachutespringen, bungeejumpen, zweefvliegen en "Zorbing" - bergafwaarts rollen in een 10 meter hoge opblaasbare bol die is bedekt met water. Maar het meest verrijkende deel van mijn reis was het culturele toerisme dat me leerde over de Maori.
Laat u niet misleiden: een Maori-stam 'ontmoeten' in een erfgoedcentrum kan net zo intimiderend zijn als een spannende sprong van de Skytower van Auckland. Wat is de juiste reactie als een getatoeëerde, speerdragende krijger uit een huis springt, iets in het Maori naar je roept, dreigende gezichten trekt en een blad naar je voeten gooit? Denk snel na, want die speer is behoorlijk scherp.
Eeuwen voordat blanke kolonisten kwamen en het land Nieuw-Zeeland noemden, arriveerden de Maori in kano's in Aotearoa (Ay-oh-teh-RO'-ah, wat 'Land van de Lange Witte Wolk' betekent), hoogstwaarschijnlijk uit Polynesië.
Als je vandaag door tv-kanalen bladert, kom je misschien de Maori-taalnieuwszender tegen, maar je kunt de inheemse begroeting "Kia ora!" (kee-ah-OF-ah) vrijwel overal waar je gaat.
En rugbyfans kennen misschien de haka, de Maori-dans die wordt beoefend door de All Blacks, het nationale rugbyteam, om hun tegenstanders voor elke wedstrijd te rammelen. De spelers zingen in koor terwijl ze met hun ogen rollen, met hun armen en dijen slaan en met hun tong stoten - het is een heel gezicht.
Mijn verloofde en ik zagen de haka optreden op een podium in Te Puia, een Maori-erfgoedcentrum in de stad Rotorua, waarna getatoeëerde krijgers de dans leerden aan mannen in het publiek. Het was nauwelijks beangstigend toen de toeristen het probeerden.
Te Puia bood ons ook een stevig Maori-feest aan, gemaakt in een hangi (aardeoven) en geserveerd in familiestijl in een eetkamer met andere bezoekers. Lam en zeevruchten zijn lokale ingrediënten, net als kumara, een soort inheemse zoete aardappel.
Daarna reden we met de tram naar de Pohutu-geiser, een van de vele natuurlijke wonderen rond Rotorua, waaronder geothermische zwembaden en borrelende modder. De niet-zo-natuurlijke wonderen van de stad zijn onder meer de Zorb - - en overblijfselen van de Hobbiton-filmset die is gemaakt voor de "Lord of the Rings" -films, een paar kilometer verderop in Matamata.
Na een cruise om dolfijnen te spotten in de Bay of Islands die vertrok vanuit Paihia, bezochten we de nabijgelegen Waitangi Treaty Grounds, een prachtig kustlandgoed ongeveer 150 mijl ten noorden van Auckland. Nieuw-Zeelanders beschouwen dit als de geboorteplaats van hun land, want hier tekenden Europese kolonisten en Maori-inboorlingen het Verdrag van Waitangi op 6 februari 1840. De verjaardag wordt elk jaar gevierd als een nationale feestdag en als een viering van multiculturalisme. Het verdrag bestond eigenlijk uit twee documenten - een in het Maori, een in het Engels - en er is tot op de dag van vandaag controverse over de vertalingen.
Waitangi omvat een marae (Maori-ontmoetingshuis) beladen met ingewikkeld houtsnijwerk dat nu een museum is. Het was ook het huis van de 19e-eeuwse Britse gezant James Busby. Aan de kust getuigt een enorme ceremoniële waka (oorlogskano) van het vakmanschap en de moed van de Maori. Zou jij met zo'n ding de Stille Oceaan oversteken?
We brachten korte bezoeken aan de grote steden, die, hoewel gevuld met vriendelijke mensen en goede restaurants, niet bijzonder pittoresk waren. Auckland en Wellington liggen beide aan prachtige havens, maar de straten missen de esthetische, historische charme van veel Europese steden en zelfs sommige in Amerika.
De uitzondering was Christchurch. Christchurch, genoemd naar het college in Oxford, heeft de architectuur, parken, kathedraal, het centrale plein en de mooie rivier met gondels waardoor het centrum lijkt op een vrolijk oud Engeland.
Het platteland van Nieuw-Zeeland is echter universeel adembenemend, van met sneeuw bedekte bergen tot meren en stranden.
Maar voor Kiwi's is het niet genoeg om alleen naar het spectaculaire landschap te kijken - je moet het ervaren. Dus "Zorbed" in Rotorua, een stad van ongeveer 60,000 inwoners op het Noordereiland van Nieuw-Zeeland, dat een toeristisch/avontuurlijk knooppunt is. We kronkelden in de opblaasbare bol en werden prompt van een berghelling geduwd. We kozen voor een natte rit waarin je wordt opgevangen door een kleine hoeveelheid water die met je mee in de bal klotst.
We hebben ook een skydiving-operatie uitgecheckt. We zijn zo ver gekomen als het bekijken van de video over hoe opwindend het kan zijn voordat we eruit springen.
Ik nam ook een pass op gletsjerheli-hiking. Mijn adrenaline werd tenslotte genoeg gepompt door de speerdragende Maori in het erfgoedcentrum in Rotorura die het blad naar beneden gooiden. De juiste reactie is trouwens om het op te rapen. Ze nodigen je uit. Blijf nog even - ze maken er een gemeen feest van.
