Als je een deel van de vakanties ziet die zich voordoen als ecotoerisme, zou je kunnen denken dat de term "greenwash" is uitgevonden voor de toeristenindustrie. Oh, dat was het. In feite werd deze pejoratief gebruikte hybride in de jaren tachtig bedacht door de Amerikaanse milieuactivist Jay Westervelt, die verbolgen was over de manier waarop hotels borden hingen waarin ze gasten smeekten hun handdoeken te hergebruiken en zo 'het milieu te sparen' terwijl ze niets deden om recycling elders te promoten en eigenlijk, vermoedde hij, wilde alleen maar besparen op de waskosten.
Sindsdien zijn de zaken verbeterd, maar er zijn nog steeds veel uitstapjes met een nep-label "ecotoerisme". Deze omvatten zwemmen met dolfijnen in gevangenschap (de documentaire The Cove over de jaarlijkse dolfijnenslachting in Japan herinnert aan de waarheid achter hun vangst en handel) en jachtvakanties met 'duurzame' quota - Tanzania heeft kritiek gekregen op de verkoop van voorouderlijk land aan monopolies voor onder de marktprijs, waardoor lokale stammen hoog en droog blijven.
Maar vaak verwarren vakantiegangers duurzame ideeën - zoals minder belastend vervoer - met ecotoerisme. Overigens bleek uit onderzoek van het Heidelberger Instituut voor Energie en Milieuonderzoek dat de vervuilende parameters en ecologische effecten van verschillende vakantievervoer vergelijkt, dat busreizen zes keer minder energie verbruiken dan vliegtuigen. Maar dit maakt je busreis nog steeds niet ecotoerisme.
Het onderscheid maken klinkt misschien als pedanterie, maar het is cruciaal. Ecotoerisme heeft geen vastgelegde wettelijke definitie, maar instanties zoals Nature Conservancy en de World Conservation Union zijn het eens over de parameters ervan - dat het op de natuur is gebaseerd, educatief is voor het milieu, duurzaam wordt beheerd en bijdraagt aan de bescherming van de natuurlijke site. Schaal is ook belangrijk. U moet een project kiezen dat duidelijk klein en beheersbaar is en dat direct terugvloeit naar de lokale economie.
Maar waar ga je heen voor het echte werk? Responsible-travel.org vormt al lang een gezond contrapunt voor de diehard groene boodschap dat je vanwege de COXNUMX-uitstoot nooit meer ergens een voet mag zetten. Hun mening is dat er een afweging is tussen de uitstoot veroorzaakt door vliegen, dus het is de verantwoordelijkheid van de reiziger om minder te vliegen en over te schakelen op één vakantie die inkomsten genereert voor de lokale gemeenschap. Een typische Responsible Travel-vakantie omvat een kennismaking met de Amazone-regenwouden, een verblijf in een lodge in Peru, gebouwd met inheemse materialen en eigendom van de Infierno-gemeenschap.
In haar zeer goede boek Ecotourism and Sustainable Development: Who Owns Paradise? Martha Honey stelt dat echt ecotoerisme een waarheidsgetrouwe, op natuurbehoud gebaseerde berekening moet omvatten van het aantal toeristen dat een habitat kan onderhouden. Het is bekend dat de Galapagos-eilanden quota gebruiken, een stap die haaks staat op de democratisering van spontane reizen, maar die misschien wel een van 's werelds meest kwetsbare habitats kan redden.
