Van Jeruzalem tot Rio de Janeiro: van een viering van het diepe, het frivole en oppervlakkige

Toerisme in Jeruzalem en toerisme in Rio de Janeiro is vergelijkbaar en heel verschillend. Dr. Peter Tarlow meldt zich vanuit Rio na een nachtvlucht. Hij werd om 7 uur wakker in het Rio Marriott Hotel en schrijft.

Tot mijn grote schrik was het strand van Copacabana vol en was het nog daglicht. In mijn halfstompheid was ik vergeten dat ik op het zuidelijk halfrond was en 21 december is hier de langste dag van het jaar en de eerste dag van de zomer.

Toen ik bijna rechtstreeks vanuit Jeruzalem in Rio de Janeiro aankwam, besefte ik dat ik me niet alleen aan twee geografische uiteinden van de wereld bevond, maar ook aan twee cultureel tegenpolen. Als Jeruzalem een ​​stad van heilige bescheidenheid is, dan is Rio de Janeiro precies het tegenovergestelde. Hier, misschien door de hitte, wordt het verborgen het doorzichtige. Langs de kilometerslange stranden draagt ​​Cariocas (de naam die aan de mensen van Rio wordt gegeven) zo min mogelijk kleding, zelfs als asceten meer persoonlijke discretie eisen. Evenzo, als Jeruzalem een ​​viering van het diepe is, is Rio een viering van het frivole en oppervlakkige. De lokale bevolking stelt dat de cultuur van Rio drie pijlers heeft: futebol (voetbal), het strand en carnaval. Hier is werk geen carrière, maar een inmenging in het streven naar het sensuele en de nonchalance van het leven.

Ondanks de verschillen, hebben tegenpolen soms de neiging elkaar te ontmoeten. Jeruzalem is een stad van diepe overtuigingen, zo diep dat deze overtuigingen zich soms uiten in geweld. Rio is een stad van het hier en nu, zo erg zelfs dat de joie de vivre-houding ook gewelddadig wordt. In de ene stad komt geweld voort uit te veel zorgzaamheid en in de andere te weinig. Ironisch genoeg hebben de beroemdste bezienswaardigheden van beide steden te maken met geloof. Als Jeruzalem wordt gedomineerd door de Rotskoepel, de Westelijke Muur en de Kerk van het Heilig Graf, wordt Rio gedomineerd door Corcovado, het ultieme symbool van het katholicisme.

Op dezelfde manier bevindt Israël zich in het Midden-Oosten, maar cultureel gezien is het niet echt van het huidige Midden-Oosten. Ondanks het feit dat het joodse leven millennia ouder is dan de Arabische beschaving, ligt Israël cultureel gezien aan de rand van het Midden-Oosten. Het is een Hebreeuws sprekend eiland in een zee van Arabisch. Op dezelfde manier bevindt Brazilië zich in Latijns-Amerika, maar niet in Latijns-Amerika. Hier is de taal de Portugese en de Braziliaanse cultuur en de keuken is een wereld apart van de Spaanssprekende buren. Net zoals Israël aan de rand van het Midden-Oosten ligt, doet Brazilië dat ook en in wezen geldt die realiteit ook voor de Verenigde Staten.

Het lijdt geen twijfel dat zowel Brazilië als Rio een tijd van politieke verandering doormaken. De socialistische linkse regeringen uit het verleden zijn weggevaagd. Socialisme, vermomd als liberalisme, werd ooit gezien als de hoop van de armen, maar wordt nu gezien als het gif van de onderdrukten. Mensen spreken hier over socialisme als de methode waarmee rijke blanke pseudo-intelectuais de armen ervan konden overtuigen arm te blijven en naïeve jongeren worden verleid tot een leven van armoede en teleurstelling.

Hoewel het veel te vroeg is om zelfs maar te durven voorspellen of deze politieke veranderingen armoede in economische kansen zullen veranderen, of slechts één of meer mislukte politieke aspiraties, is er veel hoop. In die zin is er een grote overeenkomst tussen deze twee zeer verschillende steden. Het volkslied van Israël is Ha'Tikva, wat Hoop betekent en hier in Rio de Janeiro is het meest gehoorde woord Esperança: Hoop!

Misschien is het de hoop die deze twee cultureel tegengestelde tegenstellingen verenigt en de menselijke ziel in staat stelt licht te scheppen uit de duisternis. Met vriendelijke groeten uit een land waar de zon helder schijnt met hoop en eenvoudige geneugten.