Australië, Bahrein, China, India, Indonesië, Japan en de Democratische Volksrepubliek Lao voegen sites toe aan UNESCO-werelderfgoedlijst

Het Werelderfgoedcomité heeft zeven culturele sites op de Werelderfgoedlijst van UNESCO geplaatst. De sites die aan de lijst zijn toegevoegd, bevinden zich in Australië, Bahrein, China, India, Indonesië, Japan en de Democratische Volksrepubliek Lao. Inschrijvingen lopen door tot en met 7 juli.

Nieuwe sites, in opdracht van inschrijving:

Dilmun grafheuvels (Bahrein) - De Dilmun-grafheuvels, gebouwd tussen 2050 en 1750 v.Chr., Omvatten meer dan 21 archeologische vindplaatsen in het westelijke deel van het eiland. Zes van deze locaties zijn grafheuvelvelden die bestaan ​​uit enkele tientallen tot enkele duizenden tumuli. In totaal zijn er ongeveer 11,774 grafheuvels, oorspronkelijk in de vorm van cilindrische lage torens. De andere 15 locaties omvatten 17 koninklijke heuvels, gebouwd als graftorens met twee verdiepingen. De grafheuvels zijn het bewijs van de vroege Dilmun-beschaving, rond de 2^nd millennium voor Christus, waarin Bahrein een handelsknooppunt werd, wiens welvaart de inwoners in staat stelde een uitgebreide begrafenistraditie te ontwikkelen die van toepassing was op de hele bevolking. Deze graven illustreren wereldwijd unieke kenmerken, niet alleen in termen van aantal, dichtheid en schaal, maar ook in termen van details zoals grafkamers die zijn uitgerust met nissen.

Budj Bim cultureel landschap (Australië) - Gelegen in het land van de Gunditjmara, een Aboriginal-natie in het zuidwesten van Australië, omvat de accommodatie de Budj Bim-vulkaan en Tae Rak (Lake Condah), evenals de Kurtonitj-component, gekenmerkt door moerassen, en Tyrendarra in het zuiden , een gebied met rotsachtige bergkammen en grote moerassen. De lavastromen van Budj Bim, die deze drie componenten met elkaar verbinden, hebben de Gunditjmara in staat gesteld om een ​​van de grootste en oudste aquacultuurnetwerken ter wereld te ontwikkelen. Ze bestaan ​​uit kanalen, dammen en stuwen en worden gebruikt om vloedwater tegen te houden en bassins te creëren om de kooyang paling op te vangen, op te slaan en te oogsten (Anguilla australië), die de bevolking gedurende zes millennia een economische en sociale basis heeft geboden.

Archeologische ruïnes van Liangzhu City (China) - Gelegen in het stroomgebied van de Yangtze-rivier aan de zuidoostkust van het land, onthullen de archeologische ruïnes van Liangzhu (ongeveer 3300-2300 v.Chr.) Een vroege regionale staat met een verenigd geloofssysteem gebaseerd op de rijstteelt in het laat-neolithische China. Het pand bestaat uit vier gebieden: het gebied van Yaoshan-terrein, het gebied van de hoge dam aan de monding van de vallei, het gebied van de lage dam op de vlakte en het gebied van de stad. Deze ruïnes zijn een uitstekend voorbeeld van vroege stedelijke beschaving uitgedrukt in aarden monumenten, stedenbouw, een waterbehoudsysteem en een sociale hiërarchie uitgedrukt in gedifferentieerde begraafplaatsen op begraafplaatsen binnen het terrein.

Jaipur, Rajasthan (Indië) - De versterkte stad Jaipur, in de noordwestelijke deelstaat Rajasthan van India, werd in 1727 gesticht door Sawai Jai Singh II. In tegenstelling tot andere steden in de regio die in heuvelachtig terrein liggen, werd Jaipur op de vlakte gebouwd en gebouwd volgens een rasterplan dat werd geïnterpreteerd in het licht van de Vedische architectuur. De straten zijn voorzien van doorlopende zuilengalerijen die elkaar in het centrum kruisen, waardoor grote openbare pleinen ontstaan chaupars. Markten, kraampjes, woningen en tempels gebouwd langs de hoofdstraten hebben uniforme gevels. De stadsplanning van de stad toont een uitwisseling van ideeën van oude hindoeïstische en moderne Mughal, evenals westerse culturen. Het gridplan is een model dat in het Westen overheerst, terwijl de inrichting van de verschillende districten verwijst naar traditionele hindoeïstische concepten. Ontworpen als een commerciële hoofdstad, heeft de stad tot op de dag van vandaag haar lokale commerciële, ambachtelijke en coöperatieve tradities behouden.

Ombilin Coal Mining Heritage van Sawahlunto, (Indonesië) - Gebouwd voor de winning, verwerking en transport van hoogwaardige steenkool in een ontoegankelijke regio van Sumatra, werd deze industriële site ontwikkeld door de Nederlandse koloniale overheid vanaf eind 19^thaan het begin van de 20^th eeuw met een beroepsbevolking gerekruteerd uit de lokale bevolking en aangevuld met veroordeelde arbeid uit door Nederland gecontroleerde gebieden. Het omvat het mijnterrein en de bedrijfsstad, de kolenopslag in de Emmahaven en het spoorwegnet dat de mijnen verbindt met de kustfaciliteiten. Het kolenmijnbouwerfgoed van Ombilin werd gebouwd als een geïntegreerd systeem dat de efficiënte winning, verwerking, transport en verscheping van steenkool in diepe boorgaten mogelijk maakte.

Mozu-Furuichi Kofun Group: Mounded Tombs van het oude Japan (Japan) - Gelegen op een plateau boven de Osaka-vlakte, omvat deze accommodatie 49 kofun (oude heuvels in het Japans). Grafheuvels van verschillende afmetingen, kofun kan de vorm aannemen van sleutelgaten, sint-jakobsschelpen, vierkanten of cirkels. Deze graven waren voor leden van de elite en bevatten een scala aan grafvoorwerpen (zoals wapens, bepantsering en ornamenten). Ze waren versierd met figuren van klei, bekend als Haniwa, die de vorm kunnen aannemen van cilinders of afbeeldingen van huizen, gereedschappen, wapens en menselijke silhouetten. Deze kofun zijn geselecteerd uit een totaal van 160,000 in Japan en vormen de rijkste materiële representatie van de Kofun-periode, uit de 3^rd naar de 6^th eeuw CE. Ze demonstreren de verschillen in sociale klassen van die periode en weerspiegelen een zeer geavanceerd begrafenissysteem.

Megalithische kruiken in Xiengkhouang - Plain of Jars (Democratische Volksrepubliek Laos) - The Plain of Jars, gelegen op een plateau in het centrum van Laos, dankt zijn naam aan meer dan 2,100 buisvormige megalithische stenen potten die werden gebruikt voor begrafenispraktijken in de ijzertijd. Deze seriële site van 15 componenten bevat grote uitgehouwen stenen potten, stenen schijven, secundaire begrafenissen, grafstenen, steengroeven en funeraire voorwerpen die dateren van 500 v.Chr. Tot 500 n.Chr. De potten en bijbehorende elementen zijn het meest prominente bewijs van de beschaving uit de ijzertijd die ze maakte en gebruikte tot het verdween, rond 500 na Christus.

Meer nieuws over UNESCO