Door de nauwe banden met Frankrijk sinds de onafhankelijkheid in 1960, de ontwikkeling van de cacaoproductie voor export en buitenlandse investeringen, werd Ivoorkust een van de meest welvarende tropische staten van Afrika, maar beschermde het niet tegen politieke onrust.

In december 1999 wierp een militaire staatsgreep - de eerste ooit in de geschiedenis van Ivoorkust - de regering omver. Junta-leider Robert Guei vervalste de verkiezingen eind 1999 schaamteloos en riep zichzelf uit tot winnaar. Het volksprotest dwong hem een stap opzij te zetten en bracht Laurent Gbagbo als tweede in de bevrijding. Ivoriaanse dissidenten en ontevreden leden van het leger lanceerden in september 2002 een mislukte couppoging. Rebellen maakten beslag op de noordelijke helft van het land en kregen in januari 2003 ministeriële posities in een eenheidsregering onder auspiciën van het vredesakkoord van Linas-Marcoussis. President Gbagbo en de rebellen hervatten de uitvoering van het vredesakkoord in december 2003 na een patstelling van drie maanden, maar kwesties die tot de burgeroorlog leidden, zoals landhervorming en gronden voor burgerschap, bleven onopgelost.

De verkiezingen werden uiteindelijk gehouden in 2010, waarbij de eerste verkiezingsronde vreedzaam werd gehouden en alom werd geprezen als vrij en eerlijk. Laurent Gbagbo, als president, nam het op tegen voormalig premier Alassane Ouattara. Op 2 december 2010 verklaarde de kiescommissie dat Ouattara de verkiezingen had gewonnen met een marge van 54% tot 46%. De meerderheid van de regeringen van de rest van de wereld steunde die verklaring, maar de op Gbagbo gerichte Constitutionele Raad verwierp deze en kondigde vervolgens aan dat de grenzen van het land waren verzegeld.

De presidentsverkiezingen hebben geleid tot de Ivoriaanse crisis van 2010–2011 en tot de Tweede Ivoriaanse burgeroorlog. Na maanden van mislukte onderhandelingen en sporadisch geweld kwam de crisis in een kritieke fase toen de troepen van Ouattara de controle over het grootste deel van het land overnamen.

In april 2011 waren pro-Ouattara-troepen Abidjan binnengedrongen en gevechten op straatniveau tussen de twee partijen leidden tot de verovering van Gbagbo en de situatie is nu gestabiliseerd. Veel regeringen adviseren hun burgers echter nog steeds om niet naar Ivoorkust te reizen, ook al blijven enkele duizenden VN-vredeshandhavers en honderden Franse troepen in Ivoorkust om het overgangsproces te ondersteunen.

Reizen tussen steden in Ivoorkust is meestal comfortabeler dan reizen in aangrenzende Afrikaanse landen. De wegen zijn over het algemeen in goede staat en de busdienst is relatief modern. De keerzijde zijn de zeer frequente militaire checkpoints die uren aan een reis toevoegen. Hoewel de stops een gedoe zijn, zijn Ivoriaanse soldaten meestal behoorlijk professioneel en hebben ze geen last van niet-Franse westerse reizigers. Soldaten in Ghana eisen bijvoorbeeld veel vaker om smeergeld dan in Ivoorkust. De meeste westerse regeringen bevelen hun burgers aan om Ivoorkust te vermijden. Dit moet vooral serieus worden genomen door mensen die reizen met een Frans paspoort. De houding van een Ivoriaanse soldaat ten opzichte van jou zal heel snel veranderen als je uitlegt dat je geen Fransman bent.

UTB - Union de Transports de Bouake biedt regelmatig bussen naar de meeste interessante bestemmingen. Hun busstations zijn algemeen bekend in de steden en zijn semi-gesloten verbindingen, dus reizen is geen gedoe.

Reizen in Abidjan is het beste als je je eigen voertuig hebt om rond te reizen. De wegen zijn redelijk goed voor de regio, maar verkeersregels worden routinematig geschonden, vooral door taxi's. Er is geen rijstrookdiscipline en verkeerslichten zijn slechts suggesties. Verkeersopstoppingen worden tijdens de spits slecht en sommige egoïstische chauffeurs maken het erger door illegale en vaak roekeloze manoeuvres. De reactie van de politie hierop is lachwekkend, omdat ze niet in staat zijn om de ergste overtreders te achtervolgen / te straffen en mensen die niets verkeerds doen, van hun stuk te brengen.

Taxi's zijn een geweldige en gemakkelijke manier om door Abidjan te reizen. Zoek gewoon naar een oranje gekleurde auto en markeer deze. De tarieven zijn zeer betaalbaar: US $ 2-4, afhankelijk van de lengte van de reis. Onderhandel altijd voordat u in de taxi stapt - gebruik de meter niet, want u betaalt bijna altijd meer.

WAT U UIT DIT ARTIKEL MOET NEMEN:

Rebellentroepen claimden de noordelijke helft van het land en kregen in januari 2003 ministeriële posities in een eenheidsregering onder auspiciën van het Linas-Marcoussis-vredesakkoord.
President Gbagbo en de rebellen hervatten de uitvoering van het vredesakkoord in december 2003 na een impasse van drie maanden, maar kwesties die de aanleiding vormden voor de burgeroorlog, zoals landhervormingen en gronden voor staatsburgerschap, bleven onopgelost.
De meerderheid van de overige regeringen van de wereld steunden deze verklaring, maar de op Gbagbo gerichte Constitutionele Raad verwierp deze en kondigde vervolgens aan dat de grenzen van het land waren afgesloten.