Ik heb geen idee hoe ik 'gekke, gekke dwazen' in het Tongaans moet zeggen, maar het staat overal op de gezichten van de lokale bevolking die naar ons over het water staart.
Tientallen van hen - mannen, vrouwen, jongens en meisjes in kleurrijke schooluniformen, peuters en zelfs baby's - varen langs ons in de felgekleurde houten vissersboten die hen van hun afgelegen afgelegen nederzettingen naar Neiafu brengen, de belangrijkste commerciële gemeente aan de Vava 'u-eilanden van Tonga.
Het diepe gerommel van een mannenstem, die Tongaans spreekt en lacht terwijl hij praat, wordt op de zeebries naar ons toegedragen, snel gevolgd door meer goedmoedig gelach. Ze grijnzen allemaal en zwaaien naar ons terwijl ze duidelijk niet begrijpen waarom we zouden willen peddelen als er motoren in de buurt zijn.
Mijn schoonzus Jo en ik zijn uitgedost in reddingsvesten, houden houten peddels vast en zitten in een prachtig uitgesneden stempelkano. Daarachter staat Bruce Haig, de eigenaar van de stempel. Aan het roer en vooraan zit de niet onbelangrijke naakte rug van de lokale Tongaanse Arnie Saimone.
De aanblik van ons ritmisch peddelen en ergens heen gaan, is heel vermakelijk voor de lokale bevolking.
'Ze kunnen er waarschijnlijk niet achter komen waarom je helemaal naar Vava'u bent gekomen om op vakantie te gaan en dan al dit werk te doen', roept Arnie ons terug. "Tonganen verplaatsen zich al generaties lang in kano's, maar peddelen is niet iets dat ze alleen voor de lol doen."
Voor toeristen is een bedrijf genaamd Outriggers in Paradise volkomen logisch, een idyllisch concept en zeker heel erg leuk.
Outriggers in Paradise is twee zomerseizoenen geleden gelanceerd en is een avontuurlijk toeristisch bedrijf dat is ontworpen om Bruce Haig en zijn vrouw Julianne Bell een "vereenvoudigde levensstijl" te geven.
"We maakten lange dagen in Australië en waren pas een paar jaar getrouwd", legt Julianne uit. "We houden van de oceaan, Bruce is gepassioneerd door outrigger-peddelen en was erg betrokken bij drakenbootraces, en ik hou er gewoon van om in de oceaan te zwemmen."
Ze maakten een lijst van alle eilandnaties die in beroep gingen en Tonga eindigde bovenaan de lijst. Ze verkochten hun huis in Australië, samen met de meeste van hun bezittingen, en keerden in juni 2007 terug naar hun nieuwe paradijs in de Stille Zuidzee.
Hun reizen worden uitgevoerd tussen juli en november, die samenvalt met de komst van bultruggen van Antarctica naar de warme wateren van de Vava'u-eilanden om te paren of te baren.
Outriggers in Paradise bieden dag- of nachtexcursies, waarbij u in slaapzakken op een strand ligt met de sterren en de maan als slaapkamerplafond.
Stellen kunnen de optie voor pasgetrouwden kiezen, waarbij een gids een kamp voor hen opzet op een afgelegen eiland en hen daar een nacht achterlaat.
Onze kano gleed tussen verlaten eilanden, verborgen baaien en grotten. We gingen aan land op tropische stranden waar het bijna eng aanvoelde om de eerste voetstappen te maken in het witte, zijdezachte zand. Arnie's voetafdrukken zijn enorm – wat erg handig is, want verse kokosmelk staat op het drankgedeelte van het menu voor de lunch – en dat betekent dat iemand de met melk gevulde kokosnoten van de hoge plantages in de natuur moet halen.
Arnie's voeten zijn ervoor gemaakt. Hij verdwijnt in het knapperige kreupelhout achter het strand. Enkele minuten later is de onmiskenbare "dreun" van met melk beladen kokosnoten te horen die op de bosbodem landt.
Hij en Bruce splijten ze behendig open met dodelijk uitziende machetes en geven er elk een aan Jo en mij. We zitten op het zand, genietend van de rijke, zoete melk, terwijl Bruce onze verse zomersaladelunches opeet. Zwemmen in de baai - een groot aantal tropische vissen rond onze benen - is ons ontspannende tijdverdrijf na de lunch.
Uiteindelijk zijn we terug in de outrigger en gaan we naar huis naar Neiafu - echter niet voordat we het hoogtepunt van onze dag hebben ervaren - de Swallow Cave.
Peddelen in de grot is een beetje alsof je een waterige, torenhoge kathedraal binnengaat. De oceaanbodem is zo ver onder ons dat hij nauwelijks zichtbaar is, maar het zonlicht dat door de ingang van de grot komt verlicht het water helderblauw en scholen felgekleurde tropische vissen. Jo en ik kruipen voorzichtig uit onze stoelen en ploften in het diepe water, snorkelend naar de opening van de grot en het daglicht in voordat we weer aan boord klimmen.
Het is eind van de dag op de eilanden, dus terwijl we naar het vasteland peddelen, passeren al die kleine gekleurde watertaxi's ons weer en de lachende Tongaanse gezichten - nog steeds verbijsterd - knikken ons, alsof ze willen zeggen: “Geweldig! Jullie gekke, gekke toeristen zijn veilig teruggekomen.'
