Je leest vaak in de pers over incidenten die plaatsvinden op plaatsen waarvan je denkt dat je daar vrij van zou zijn. Je gaat met je familie en vrienden naar een strand dat gepromoot wordt als het mooiste strand en geniet van de sfeer die het biedt. De gedachte dat roofdieren daar echt op de loer liggen, is het verst van je geest.
Die vrijheid waarmee ik opgroeide, die ik aan anderen uitdrukte, waarvan ik voelde dat die deel uitmaakte van de zegeningen van mijn land, hield op te bestaan toen ik op 31 december 2009, oudejaarsdag, werd aangevallen met de bedoeling om langs de Pigeon Point te verkrachten stuk bekend als The Swallows.
z Ik had mijn familie en cameraploeg in het hotel achtergelaten en was naar het strand gegaan om extra beelden te maken voor een aanstaande serie ecotoerisme/behoud op televisie.
Ze waren er in de loop der jaren allemaal aan gewend dat ik met mijn camera verdween in de vroege ochtend toen iedereen nog sliep. De mooiste natuurfoto's maak je in de vroege ochtend en late namiddag.
Die ochtend zat ik in mijn voertuig, ramen omhoog en deuren op slot, toekijkend hoe joggers voorbij kwamen, beveiligingspersoneel passeerde en twee of drie andere voertuigen passeerden. Toen ik om 6.30 uur mijn camera van de voorbank pakte en de deur opendeed om uit te stappen, sprong deze man mijn deur binnen en stak het meest dreigende mes dat ik ooit had gezien tegen mijn keel. Door de enorme lengte en dikte van dat mes werd ik meteen zwak. Ik denk dat mijn hart een paar seconden stopte met kloppen.
Hij zei: 'Niet bewegen, niet bewegen', op een dreigende toon toen ik uit mijn eerste schrik kwam. Hij beval me toen uit het voertuig te stappen: 'Kom eruit, kom eruit!'
Ik begon hem te smeken om me niet te vermoorden, om gewoon alles te nemen, alles. Mijn camera, telefoon, tas waren allemaal binnen handbereik, maar hij concentreerde zich alleen op mij.
Hij drukte het mes verder tegen mijn keel en beval me eruit te komen: 'Ah zeg, kom er nu uit!' in die onmiskenbare Tobagoniaanse twang. Mijn hele leven flitste aan me voorbij toen ik langzaam uit het voertuig stapte. Mijn kinderen wisten niet eens waar ik was en hoe zouden ze dit opvatten als de man me zou vermoorden en mijn lichaam dagen later zou opduiken. Dit kon mij niet overkomen. Nee, niet op deze prachtige zonovergoten plek waar net zoveel mensen waren gepasseerd. Maar het gebeurde.
De man stak toen het mes in mijn rug en beval me weg te lopen van het voertuig en de weg op te gaan. Met zijn linkerhand greep hij mijn linkerarm terwijl hij met zijn rechterhand het mes in mijn onderrug hield. Ik slaagde erin om naar mijn voertuig te kijken in de verwachting dat andere mannen het zouden doorzoeken, maar er was niemand anders. Ik heb toen goed naar de man gekeken terwijl hij met me meeliep. De aanblik van zijn blote gezicht en dat mes staat nu voor altijd in mijn geheugen gegrift.
Hij dwong me om een paar honderd voet verder te lopen. Ik probeerde midden op de weg te blijven uit angst dat hij me rechts de zee in zou dwingen of links van me de bosjes in. Mijn angst was niet ongegrond.
