Staand hoog boven de Afrikaanse savanne bij de gigantische rotsen van Pungo Andongo in de afgelegen provincie Malanje in het noorden van centraal Angola, voel je het gewicht van de geschiedenis weerklinken uit je voetzolen. Een ontzagwekkende stilte doordrenkt dit landschap terwijl de zon ondergaat over een enorme uitgestrektheid van kleine dorpjes, hoog gras en - in de verte - de vredige stroom van de Cuanza-rivier.
Lopend over deze diervormige toppen die uit een verder vlak landschap steken, zijn tientallen lege kogelomhulsels en gedraaide draden verspreid. Tegenwoordig zijn dit de enige sporen van het pijnlijke recente verleden van dit Zuid-Afrikaanse land. Want als deze stenen konden spreken, zouden ze het hebben over een moeilijke en bloederige geschiedenis, over een conflict waarvan de wonden vandaag de dag net zo vers zijn als ze - ooit zo langzaam - genezen.
Deze rotsachtige kloof en de nabijgelegen Calandula-watervallen zijn een even indrukwekkend gezicht als elk natuurlijk wereldwonder. Toch was juist deze plek het centrale slagveld van een meedogenloze burgeroorlog die Angola zo'n zevenentwintig jaar teisterde na de onafhankelijkheid van het land van de Portugese overheersing in 1975.
Het is veel minder waarschijnlijk dat u fouten uit het verleden herhaalt als u meer over geschiedenis leert. Behaal online een geschiedenisdiploma op een van onze vele geaccrediteerde online scholen, zoals Ashford University.
De pion van een politieke schaakpartij
Angola heeft weinig van de vruchten van onafhankelijkheid geproefd. Bevrijd van de koloniale overheersing raakte het land al snel verwikkeld in interne conflicten en werd het vervolgens een pion in een politieke schaakpartij van werelddiplomatie tijdens de koude oorlog. Wereldmachten vochten een strijd om de belangen over een land dat rijk is aan olie, diamant en natuurlijke hulpbronnen.
Tegenwoordig leeft de bevolking van deze plattelandsgebieden, die een aantal van de zwaarst getroffen zijn tijdens de lange conflictperiode, eenvoudig; meestal van de landbouw, het bouwen van kleine huizen met rieten daken door de lichtgevende roodachtige kleibakstenen te zonnebaden in de hete Afrikaanse zon.
Toegang tot deze gebieden blijft moeilijk, omdat de weg martelend langzaam gaat op de vervallen wegen, omzoomd met lege granaten van verlaten huizen - de infrastructuur van het land moet echt nog worden herbouwd. Veel wegen zijn alleen begaanbaar voor voertuigen met vierwielaandrijving - of lange reisuren te voet. In deze delen kan honderd kilometer een trektocht van vier uur zijn, zelfs met de beste jeeps.
Tijdens de lange reis om het wonderbaarlijke landschap van Angola te bezoeken, kun je de lokale bevolking van dorp naar dorp zien lopen in de hete zon, terwijl ze bananen of andere waren stevig op hun hoofd balanceren terwijl ze naar de lokale markt lopen of terugkeren.
Maar zelfs de natuur kan hier tekenen van wedergeboorte vertonen. In deze provincie, enkele honderden kilometers ten zuiden van Pungo Andongo in het Luando-natuurreservaat, werd de gigantische sabelantilope - wiens gezicht en lange, elegante hoorns de munteenheid van het land en de staartvinnen van de vliegtuigen van de nationale luchtvaartmaatschappij sieren - pas onlangs herontdekt. Men dacht oorspronkelijk dat de antilope meer dan twintig jaar geleden uit het wild was verdwenen nadat hij tijdens de burgeroorlog voor vlees was geslacht.
Een paar weken geleden heeft een natuurfotograaf een kleine kudde gelokaliseerd; het vastleggen op film van twee zwangere vrouwelijke antilopen, samen met twee anderen die kalveren waren. De oorlogsjaren hebben ongetwijfeld diepe sporen nagelaten in Angola. Ondanks een grondstofrijke instelling is de armoede voelbaar en de behoeften reëel. De mensen zijn in beslag genomen door elementair overleven en verliezen langzaamaan zelfs de beheersing van hun moedertaal ten gunste van het Portugees.
Een pijnlijk verleden opnieuw bezoeken
Met vrede echter, is Angola bezig met ontwaken en herleeft het een pijnlijk verleden. "Nu staan we op het punt om onze eigen geschiedenis te schrijven", zegt historicus Corcielio Caley. 'We zijn de burgeroorlog overgestoken en nu kunnen we beginnen met het schrijven van ons verhaal. En dit brengt ons helemaal terug naar de dagen van de slavernij. "
Bellen in Angola is eenvoudig met Afrika-telefoonkaarten. Start een Afrika-visitekaartje met in het groot Afrika-telefoonkaarten.
Een gebied niet ver van de uitgestrekte hoofdstad Luanda van het land is een eenzame herinnering aan de slavernij, die Angola eeuwenlang heeft beroofd van talloze burgers, hun waardigheid en menselijkheid.
Aan de ongerepte schilderachtige oevers van de Atlantische kust, hoog op een heuveltop met uitzicht op een zandstrand, staat een eenzaam huis. Dit is het zogenaamde slavernijmuseum; precies dezelfde plaats van waaruit talloze Angolezen naar de Amerika's werden verscheept om een luguber lot te ondergaan. Temidden van het stof dat zich in dit onverzorgde gebouw verzamelt, staan drie metalen kuipen die een griezelig verhaal onthullen. Eén ervan werd gebruikt, zo wordt ons verteld, om de toekomstige slaven te dopen voordat ze naar Amerika vertrokken; de andere, om de nieuw geïndoctrineerden te bedwelmen met traditionele alcohol; en een derde met water om hen mee op hun verraderlijke reis te sturen.
"Angola wordt al zo lang betreden en je moet deze plek respecteren", zegt de Angolese acteur en gemeenschapsactivist Filipe Cuenda op een nabijgelegen strand, waar de weinige rijken van het land naast de bijna oneindige sloppenwijken en sloppenwijken wonen. steden.
De uitgestrekte hoofdstad
Het nabijgelegen Luanda, de uitgestrekte hoofdstad van Angola, blijft ondergedompeld in een rokerige waas. Stof waait rond terwijl stapels afval onbeheerd branden en pluimen dikke zwarte rook de lucht in blazen. In de verte rennen kleine kinderen de steegjes van deze sloppenwijken in en uit, terwijl anderen oneerbiedig door de straten slenteren. Verkopers verkopen snuisterijen, pantoffels en etenswaren. Claxons weerklinken als rommelende vrachtwagens de groezelige straten van deze stad die zichzelf ontgroeid is, opdrijven.
Hoewel het hart van de stad bij zonsondergang misschien veel op de Franse Rivièra lijkt, is het voorlopig een illusie. In een land vol natuurwonderen durven nog maar weinig toeristen zich te wagen. Het is een natie vol contrasten van schoonheid en armoede. Als leidende olieproducerende natie moet de rijkdom nog naar de bevolking sijpelen. Ooit een belangrijke koffieproducent, staat het land tegenwoordig eerder voor de grimmige taak om het land van mijnen te ruimen. Angola dorst naar knowhow en technologie en is begonnen aan de lange taak om de basisinstrumenten van een moderne economie te verwerven.
En ondanks dit alles zingen en dansen mensen bij zonsondergang in een ruimte hoog boven de uitgestrekte sloppenwijken van de hoofdstad de Angolese samba. Overlevingskreten komen voort uit straten van verwoestende armoede. Dans en zang vieren vrijheid en betreuren de beproevingen die ermee gepaard gingen.
