Om net voor 11 uur 's ochtends, toen werd voorspeld dat de monster-tsunami de Hawaiiaanse kusten zou treffen, verlieten we ons huis te voet en voegden ons bij tientallen andere vrij onaangedane wandelaars op een hete, stille dag bergopwaarts naar de Diamond Head Cliffs met uitzicht op de zee. Vanuit onze 60 meter hoge positie leek het oceaanoppervlak onrustig op een ongebruikelijke manier die we niet hadden gezien sinds de korte tsunami-waarschuwing van afgelopen september hier na de aardbeving en tsunami in Samoa. Een vloot van militaire en pleziervaartuigen verspreidde de diepere blauwe wateren achter het rif, blootgelegd bij eb.
Gewone golven braken. Er leken golfpulsen te zijn die koraalkoppen bedekten en zich terugtrokken, alsof de getijden waren versneld. En dat was het. Tegen het einde van de ochtend was het duidelijk dat we meer gevaar liepen door giftige plastic chemicaliën die in ons flessenwater lekten dan door een stormende golf. Hawaii heeft misschien 'een kogel ontweken', Charles McCreery, zoals directeur van het Pacific Tsunami Warning Center zei op het televisienieuws ongeveer een uur voordat de waarschuwing om 1:38 uur werd opgeheven, maar het gaf sommigen van ons het gevoel dat de regering en de media hadden een snelle getrokken.
Natuurlijk waren we gelukkiger dan genezen. Maar tijdens de aanloop naar de anticlimax had de gestage berichtgeving over rampen de kijkcijfers en kassa's bij supermarkten en Waikiki-gemakswinkels gevoed. Het Pacific Tsunami Warning Center kreeg veel aandacht. De rest van ons, in een staat waar een plantage- en pakketreizen-mentaliteit heerst, zelfs als de plantages falen en sluiten en het toerisme wankelt, kregen een strikte herinnering dat we naar de autoriteiten moesten luisteren en bevelen moesten opvolgen, hoe tegenstrijdig of onduidelijk ook.
Het telefoonboek (niemand kon informatie online krijgen, omdat locaties voor noodvoorbereiding waren gecrasht) zei dat mensen buiten de evacuatiezones van de tsunami op hun plek moesten blijven en niet rond moesten rijden, waardoor een patstelling ontstond en het evacuatieverkeer vertraagd werd.
Lokale nieuwsprogramma's drongen er echter bij alle inwoners op aan om voldoende voedsel en water in te slaan voor 7 dagen in het geval van stroomuitval en back-ups van riolering, en dus ging iedereen de straat op en voegde zich ook bij de rijen boven aan hun gastanks.
Het was verre van dat iedereen in paniek moest raken en Waikiki moest verlaten, of dat hij op zijn kamer moest blijven en roomservice moest bestellen. Volgens de kaarten voor rampenparaatheid in het telefoonboek moesten alle hotelgasten en arbeiders in Waikiki, om de evacuatiezone te verlaten, de Kalakaua Avenue oversteken van de oceaan naar de berghelling van de straat. Het Sheraton Moana Surfrider aan het strand zei bijvoorbeeld tegen zijn gasten dat ze moesten verhuizen naar hoogbouw aan de overkant van de straat.
Het is waar dat de Moana en de Royal Hawaiian, de twee mooiste hotels aan het water in Waikiki, ook de oudste zijn, daterend uit de jaren 1930, gemaakt van respectievelijk houten frame en stucwerk, in plaats van staal en gewapend beton waarvan wordt aangenomen dat ze in staat zijn om tsunami-impact en overstromingen te weerstaan.
Maar de hotels zijn natuurlijk niet getest met tsunami's, en we kunnen ook niet aannemen dat, in een notoir corrupte staat, elke bouwer op Hawaï de code volgt. Het is een staat die in de ban is van het leger en de resortindustrie, die in een voortdurende haast naar ontwikkeling is, met een Las Vegas wannabe-complex dat door lobbyisten geteisterde wetgevers ertoe aanzet om regelmatig gelegaliseerd gokken voor te stellen, ondanks de overweldigende lokale oppositie.
In de late namiddag was de spinopdracht voltooid, aldus Jim Mendoza van KHNL TV: "In alle opzichten hebben de hotels in Waikiki de gasten vanmorgen vroeg gewaarschuwd dat er misschien een tsunami zou komen." Het anker sloot het segment af met een knikje en een glimlach: "Waikiki back in business." Het was een heel goede show en toeristen konden tevreden zijn dat ze een echte rol hadden gespeeld.
Uiteindelijk voelde onze noodvoorbereidingsdag net als een nieuwe eendaagse uitverkoop.
