Vorige week waren er enkele uitingen van eenheid en solidariteit vanuit beide kampen – Arabisch en Joods. Afgelopen vrijdag riepen drie gezamenlijke Arabisch-Joodse demonstraties op tot een einde aan de moordpartijen en de belegering van Gaza. Een vrouwendemonstratie tegen de oorlog vond plaats in Haifa, Junction HaGefen en Al-Jabal HaZionut. Zaterdag werd in Sakhnin een bijeenkomst georganiseerd door het Hoge Follow-up Comité van Arabieren in Israël, gevolgd door een solidariteitsmars van organisaties en politieke partijen onder de Coalitie tegen het Beleg van Gaza in Tel Aviv, die begon op het Rabin-plein.
Naarmate de dagen verstrijken, wint de massale solidariteit binnen Gaza, binnen Palestina van 1948 (de huidige staat Israël), inclusief duizenden demonstranten in Tel Aviv en meer dan 100,000 demonstranten in Sakhnin (Palestijnse burgers van Israël), aan kracht. Er zijn massale demonstraties op de Westelijke Jordaanoever, waaronder botsingen met Israëlische strijdkrachten, ondanks pogingen van de Palestijnse politie om in te grijpen. “Alleen al in de omgeving van Bethlehem hebben we sinds het begin van de blitzkrieg dagelijks minstens twee evenementen (wakes of demonstraties) gehad. [Er zijn] massale demonstraties in de Arabische wereld, zelfs als deze demonstraties verboden waren; demonstranten werden geslagen of gearresteerd door regeringen die verplicht waren vredesverdragen te vervalsen die de rechten of waardigheid van het volk niet beschermen. Demonstranten eisten het verbreken van alle diplomatieke en economische banden met Israël en een echte eenheid en solidariteit. Massale demonstraties op duizenden locaties in de rest van de wereld kunnen niet langer worden genegeerd. [Er] is een enorme stroom materiële steun voor Gaza, bijvoorbeeld een campagne in Saoedi-Arabië heeft in de eerste 32 uur 48 miljoen opgehaald”, zegt Mazin Qumsiyeh, in de VS gevestigde redacteur van de Human Rights Newsletter.
Tegenwoordig blijft de massale moordpartij in Gaza de bevolking van Gaza wegvagen. “Honderden doden, duizenden gewonden, luchtaanvallen die totale verwoesting aanrichten. Hele families raken dakloos. De belegering van Gaza gaat door met een tekort aan basisgoederen, medicijnen en brandstof, waardoor elke inwoner van de Gazastrook wordt getroffen. Israëlische burgers in het zuiden worden gevangen gehouden door een regering die tegen hen liegt en hen gebruikt. Vernietiging en dood in Gaza kunnen hen geen veiligheid bieden, maar leiden onvermijdelijk tot meer geweld en moordpartijen. De regering en het Israëlische leger zijn opzettelijk doof voor de toenemende roep om een staakt-het-vuren”, zegt Angela Godfrey-Goldstein van ICAHD of Israeli Committee Against Home Demolitions.
Ambassadeur Edward L. Peck, hoofd van de missie in Irak en Mauritanië, ook ex-adjunct-directeur van de Task Force on Terrorism van het Witte Huis in de regering-Reagan, bracht november door met een delegatie naar het Midden-Oosten, georganiseerd door de Raad voor het Nationaal Belang. Hij zei: “Er zijn een aantal krachten in het spel. Het ene voorkomt dat redelijke, evenwichtige informatie over de situatie in Gaza en de Westelijke Jordaanoever bij het Amerikaanse publiek terechtkomt, dat gedeeltelijk om die precieze reden niet goed geïnformeerd of erg geïnteresseerd is. Het internationaal georganiseerde Free Gaza-schip, dat de decennia-lange zeeblokkade probeerde te doorbreken, die vorige week door Israël werd geramd, kreeg bijvoorbeeld geen bericht in de Washington Post. "
Peck voegde hieraan toe: “Niet veel mensen weten dat Israël tientallen democratisch gekozen Hamas-parlementariërs gevangen heeft gezet. Ze maken deel uit van wat sommige mensen een ‘terroristische groepering’ noemen, dus alles mag. En dat is misschien wel het diepste niveau van vooringenomenheid. De VS hebben een wettelijke definitie van internationaal terrorisme: Titel 18, US Code, Sectie 2331. De lijst omvat het intimideren en onder druk zetten van een burgerbevolking, ontvoering en moord, en een nauwkeurige beschrijving van wat Israël heeft gedaan en nog steeds doet.”
De voormalige Amerikaanse senator uit South Dakota, James Abourezk, zei in zijn beschrijving van de situatie in Gaza: “De mensen hebben geen plek om zich te verstoppen, geen plek om te vluchten om te ontsnappen aan de willekeurige bombardementen en moorden op de burgers daar. Wat de Israëliërs doen is een volledige schending van de Conventies van Genève met betrekking tot collectieve bestraffing. De Palestijnen betalen onvrijwillig de prijs voor de Israëliërs
verkiezingen komen eraan in februari, waar de kandidaten proberen te laten zien
dat de een brutaler is dan de ander.
“Hamas hield zich aan de wapenstilstand, die werd verbroken toen het Israëlische leger een inval deed in Gaza en zes Hamas-mensen doodde. Hamas reageerde door zelfgemaakte raketten af te vuren op Zuid-Israël, en dat is precies wat Barak en Livni wilden dat ze deden. Wat er gebeurt, is dat de Palestijnse raketten landen op huizen en land waarvan ze zelf werden geterroriseerd en verjaagd toen Israël een staat wilde creëren, ”voegde Abourezk eraan toe.
De Israëlische leiders intensiveerden hun blitzkrieg na intensieve ‘shock and awe’ vanuit de lucht waarbij honderden burgers omkwamen. Dit was bedoeld om niet alleen de 1.5 miljoen verarmde en uitgehongerde Palestijnen, maar ook de grotere menselijke gemeenschap over de hele wereld, te onderwerpen en de politieke kaart opnieuw vorm te geven. Na negen dagen is het de moeite waard om wat analyse te doen te midden van de voortdurende gebeurtenissen (demonstraties, wakes, interviews met de media), zei Qumsiyeh.
“Wanneer deze agressie eindigt (en dat zal ook gebeuren), zullen het Israëlische leger en de leiders niet als overwinnaar tevoorschijn komen. De politieke kaart zal inderdaad veranderen, maar niet op de manier die de Israëlische leiders, Amerikaanse leiders of zelfs sommige Arabische leiders voorspelden of gepland hadden. De Palestijnen hebben de kans om ervoor te zorgen dat de vonken van eenheid die al in de lucht hangen, veranderen in een vuur van eenheid dat de machtsstructuur in het Midden-Oosten zal veranderen op een manier die Palestina werkelijk gerechtigheid zal brengen en politici en zijn collaborateurs en weldoeners zal verslaan maar alleen als we onze fouten erkennen als individuen en politieke facties (waaronder Hamas, Fatah, PFLP, DFLP, enz.),” voegde hij eraan toe.
Met het oog op de Israëlische kant gaf Qumsiyeh toe: “Om eerlijk te zijn moeten we erkennen dat waar Israël op rekende in een paar gevallen werkelijkheid werd: de onbekwaamheid van de VN-Veiligheidsraad onder dreiging van een Amerikaans veto (onder dreiging van de lobby) De onbekwaamheid van de Arabische Liga, de medewerking van veel Arabische regeringen, de apathie van grote delen van het Israëlische publiek, voorspelden lokale pogingen om de woede op straat te beteugelen (van Caïro tot Ramallah tot Bagdad enz.), en het succes van Israël en zijn krachten en goed gefinancierde propaganda, niet alleen om berichtgeving vanaf het terrein in Gaza te voorkomen, maar ook om de boodschap in een groot deel van de onwillige westerse media te controleren. Sommige van deze aanvankelijke voorspelbare factoren beginnen te barsten na negen dagen van bloedbaden die niet verborgen konden worden. Maar er waren nog meer significante mislukkingen van de Israëlische blitzkrieg… waaronder de aanwezigheid van internet en het onvermogen van Israël om alle toegang tot rapportage en communicatie met Gaza te verbreken. Miljoenen mensen leren nu uit de eerste hand wat er aan de hand is.
“Als Palestijnen moeten we ook 'mea culpa' zeggen en enige verantwoordelijkheid nemen voor de stand van zaken. Wij, Arabieren en Palestijnen, zijn al honderd jaar het slachtoffer van westerse imperiale plannen en kolonisatie. Ja, de meeste van onze problemen kunnen daar rechtstreeks mee verband houden. Maar ja, sommige van onze leiders vonden het ook niet zo wenselijk om het liefdadig te zeggen… En onze leiders komen inderdaad uit ons midden, dus daar moeten we aan werken. Maar we moeten duidelijk zijn dat onze maatschappelijke zwakheden de slachting of etnische zuivering van ons volk niet rechtvaardigen of excuseren. In 100 hadden we geen goede leiders omdat ze allemaal werden afgeslacht en verbannen tijdens de opstand van 1948-1936, maar zelfs als we dat wel hadden, rechtvaardigt dit onze onteigening niet...', aldus Qumsiyeh.
Ruim de helft van de Palestijnse vluchtelingen (en dus de helft van de 530 Palestijnse dorpen en steden) werd vóór 14 mei 1948 (de oprichting van Israël) verdreven. Na die datum, met veel meer superieur in wapens en mankracht dan enige tegengestelde macht (grotendeels lukrake formaties van Arabische strijdkrachten die binnenkwamen om het geweld te stoppen), ging de opkomende staat verder met het uitbreiden van zijn grondgebied verder dan wat werd aanbevolen in de verdelingsresolutie van de Algemene Vergadering van de VN. Door dit te doen hadden we, nadat het staakt-het-vuren was afgekondigd in plaats van Palestina, een staat Israël op 78 procent van Palestina en een collaborerend Jordaans regime bezette de 19 procent, waardoor een klein stukje land onder controle van Egypte achterbleef, de Gazastrook. In die strook werden de vluchtelingen uit meer dan 150 etnisch gezuiverde steden en dorpen onder druk gezet. Israël breidde zich uiteraard verder uit door in 1967 de rest van Palestina te bezetten. Met de bevolkingsgroei werd het getto in de woestijn van Gaza de thuisbasis van 1.5 miljoen mensen, legde de redacteur van de Mensenrechten boos uit.
