Ibtisam Fares huilt naast een kleine buitenoven en maakt vers pitabroodje met daarop spreads van za'atar of wilde oregano, verse rode peper en vlees. Ze brengt ze naar een buitentafel die al vol staat met lokale lekkernijen, zoals hummus, gevulde druivenbladeren en een scala aan verse salades die net daarvoor zijn gehakt. Op de dorstige bezoekers staat een kan limonade met verse munt te wachten.

Fares, een witte sjaal die losjes om haar haar wordt gedragen op de traditionele druzische manier, huurt twee buren, beide vrouwen, in om haar te helpen koken en te dienen voor groepen van voornamelijk Israëlische Joden die in het weekend de stad komen bezoeken.

"Sinds ik een klein meisje was, hield ik van koken", vertelde ze aan The Media Line. "Mijn moeder liet me niet helpen, maar ik keek goed toe en leerde alles van haar."

De druzische keuken is vergelijkbaar met die van de naburige Syrië en Libanon, en maakt gebruik van kruiden die afkomstig zijn uit het gebied. Alles moet vers worden gemaakt en restjes worden nooit gegeten, zei ze.

Fares, die ook als secretaresse in de plaatselijke gemeente werkt, maakt deel uit van een revolutie van druzische vrouwen die een bedrijf beginnen dat hun traditionele levensstijl niet in gevaar brengt. De druzen, die voornamelijk in Israël, Libanon en Syrië wonen, handhaven een traditionele levensstijl. Dat betekent dat het als ongepast wordt beschouwd als religieuze druzische vrouwen hun huis verlaten om werk te zoeken. Maar er is geen reden waarom het werk niet bij hen kan komen.

Fares is een van de tientallen druzische vrouwen die thuisbedrijven openen op een manier die hun cultuur niet in gevaar brengt. Het Israëlische Ministerie van Toerisme helpt hen door cursussen in ondernemerschap aan te bieden en te helpen met adverteren. In sommige gevallen zijn de vrouwen de enige kostwinners in het gezin.

Een paar blokken van het huis van Fares in deze stad van 5000, die overwegend Druzen is, zit een handvol vrouwen in een cirkel met kant haken. De vrouwen, genaamd Lace Makers, komen één keer per week samen om aan hun projecten te werken. De muren zijn bekleed met delicate geborduurde tafelkleden en babykleertjes die de vrouwen verkopen.

"Ons dorp lag tien jaar in een toeristische coma", vertelt Hisin Bader, een vrijwilliger aan The Media Line. “Het enige toerisme dat we hadden, waren mensen die over de snelweg reden (op zoek naar een snelle maaltijd). Maar hier, diep in het dorp, hadden we niets. "
Ze begonnen in 2009 met vijf vrouwen, zei ze, en hebben er nu 40. Ze zijn bezig met het openen van een tweede filiaal.

Het Israëlische Ministerie van Toerisme ondersteunt deze initiatieven, zei woordvoerster Anat Shihor-Aronson tegen The Media Line, als een "win-winsituatie". Israëli's houden van reizen, en een trektocht na het leger naar Nepal of Brazilië is de rigeur geworden voor de meeste pas vrijgelaten soldaten. Uiteindelijk trouwen deze soldaten en krijgen ze kinderen, en zullen ze eerder in Israël reizen voor weekenduitstapjes.

"De druzen hebben zoveel te bieden - antropologisch, cultureel en culinair", zei ze. "Ze zijn zo authentiek en we willen ze aanmoedigen."

Het uitzicht vanuit deze stad met 5000 inwoners in de bergen van Noord-Israël is adembenemend. De lucht is koel, ook in de zomer. Verschillende families hebben zimmers geopend, een Duits woord voor bed & breakfasts, en in de zomer zitten ze vol met Israëlische joden uit Tel Aviv die aan de hitte van de stad ontsnappen.

De druzen zijn een Arabisch sprekende minderheid die in het hele Midden-Oosten leeft. In Israël zijn er ongeveer 130,000 druzen, voornamelijk in het noorden van Galilea en de Golanhoogten. Over de hele wereld zijn er ongeveer een miljoen Druzen. Ze traceren hun afkomst naar Jethro, de schoonvader van Mozes, van wie ze zeggen dat het de eerste druzische profeet is.

Hun religie is geheim, gericht op het geloof in één God, hemel en hel, en oordeel. Iedereen die uit het geloof trouwt, wordt geëxcommuniceerd, zegt Sheikh Bader Qasem, een spiritueel leider en een afstammeling van de eerste spirituele leider van het dorp, Sheikh Mustafa Qasem. Ze zijn afgesneden van hun familie en kunnen niet eens worden begraven op een druzenkerkhof.

Zittend op een roodfluwelen stoel in het midden van de uit steen gehouwen gebedsruimte, beschrijft Qasem het gevaar van gemengde huwelijken voor de druzen.

"Gemengde huwelijken vandaag kunnen ons met uitsterven bedreigen", vertelde hij aan The Media Line. "Mensen zeggen altijd dat er voor liefde geen grens is - in onze gemeenschap is er een grens."

Een ander uniek kenmerk van de druzen is dat ze loyaal zijn aan het land waar ze wonen. In Israël zijn alle Druzen-mannen dienstplichtig, net als alle Joodse Israëli's, hoewel Druzen-vrouwen niet dienen om redenen van bescheidenheid, in tegenstelling tot hun Israëlische vrouwelijke tegenhangers. De zoon van sjeik Bader staat op het punt zijn dienst te beginnen in een van de meest elite-eenheden van Israël.

Veel Druzen hebben een carrière in het leger of de politie. Faraj Fares was de commandant van een deel van Noord-Israël tijdens de tweede Libanonoorlog tien jaar geleden. Hij was verantwoordelijk voor de veiligheid van tienduizenden Israëlische inwoners toen Hezbollah honderden Katyush-raketten afvuurde op Noord-Israël. Fares werd gevraagd om een fakkel aan te steken tijdens de viering van de Onafhankelijkheidsdag in Israël het jaar daarop, een van de landen om te eren.

Tegenwoordig runt hij een restaurant op een bergtop, omringd door planten en bomen, op een bergtop buiten de stad Rame. Met de naam "Delicatessen in de boomgaard" zegt Fares dat hij gasten wil die weten hoe ze langzaam van een maaltijd kunnen genieten en niet snel een hapje eten op weg naar ergens anders. Het eten is heerlijk gekruid en bereid - de kebab, gemaakt van gehakt lamsvlees, wordt bijvoorbeeld gegrild rond een kaneelstokje.

Zijn vrouw kookt allemaal, en "ze geniet ervan", benadrukt hij.

"In onze religie moet je werken, dus het maakt haar gelukkig", zei hij. "Bovendien zorg ik voor alle bomen en planten, dus ik werk harder dan zij."