Een driedaagse uitdaging genaamd Parijs

Is het mogelijk om drie dagen in Parijs door te brengen en de essentie ervan te ervaren? Dit is een vraag waarmee ik heb gespeeld en die uiteindelijk een uitdaging werd. Gezien mijn ervaring als een beetje onverschrokken reiziger, besloot ik het erop aan te gaan en zelf te kijken hoeveel van Parijs ik in drie dagen kan onderdompelen.

Eerste dag
We kwamen op vrijdag om 1 uur aan in Parijs en namen de treinrit van ongeveer 50 minuten (via RER) en stapten vervolgens over op metro # 45 om bij het Marriott Hotel in Rive Gauche te komen. Het hotel is perfect gelegen voor de driedaagse reis, omdat het naast metrolijn #6 ligt en ongeveer 6 minuten verwijderd is van de belangrijkste toeristische trekpleister ter wereld: de Eiffeltoren.

Om 3 uur waren we allemaal ingecheckt, wat ons voldoende tijd gaf om ons in onze kamer te vestigen en uit te zoeken wat we de rest van de dag zouden doen. Ik ben al eerder in Parijs geweest, maar het was de eerste reis voor mijn reisgenoot, dus besloot ik dat de Eiffeltoren de eerste stop zou zijn. Om half vier waren we de deur uit en gingen we richting de Eiffeltoren. Op basis van het goede advies van Marriott's Concierge Desk is de uitgang Trocadero de beste metrohalte voor een eerste keer in Eiffel. En we waren altijd blij dat we dat advies hadden opgevolgd, want op die bepaalde zaterdag was Palais De Chailot gevuld met Parijzenaars en toeristen die genoten van de ietwat kille middag. De gebruikelijke menigte straatartiesten en hun bewonderaars kwam ook opdagen. We hadden ons geen beter Parijse ontvangst kunnen wensen dan dat. We namen de tijd om te mokken in de glorie van dat geweldige welkom, maakten een aantal verplichte foto's van het spectaculaire landschap en gingen toen op weg naar iets te eten.

Uit eten gaan in Parijs is natuurlijk een ervaring op zich, en het gaat net zo goed om prijs, uitzicht en ruimte als om eten. Hoewel dineren in Parijs ongetwijfeld een van de beste is op het gebied van voedselkwaliteit, zo niet de beste, wordt de prijs van het eten vaak weerspiegeld door de locatie van het restaurant. Je kunt verwachten dat je een paar euro meer uitgeeft voor een uitzicht op de Eiffeltoren. In ons geval kozen we ervoor om te dineren in een van de omliggende restaurants, omdat ze net zo goed zijn, en bewaarden we het “restaurant met uitzicht op de Eiffeltoren” voor een drankje na de maaltijd.

Nadat we onze maaltijd hadden verslonden in het 'restaurant zonder uitzicht op de Eiffeltoren', besloten we wat rond te dwalen en een idee te krijgen van het gebied waar een paar van de belangrijkste bezienswaardigheden van Parijs zich in de directe nabijheid bevinden, waaronder het Musee de L'Homme en het Musee van de bioscoop. We maakten een aantal verplichte foto's van de omgeving en besloten toen om na de maaltijd een drankje te gaan drinken in het 'restaurant met uitzicht op de Eiffeltoren'. Dat restaurant heet Cafe du Trocadero. Het is zo perfect gelegen dat het diners en drinkers een uitzicht van 90 graden geeft op de Eiffeltoren, wat precies de plek is om ten volle te genieten van de spectaculaire lichtshow van de Eiffeltoren. Ik zal niet in detail treden over wat de lichtshow inhoudt, om de ervaring niet te bederven voor degenen die er niet zijn geweest. Ik zal dit zeggen, maar het is het wachten waard.

Na de lichtshow besloten we ons nog wat meer onder de menigte te mengen die zich in het Palais du Chaillot had verzameld. Maar omdat we uit Hawaï kwamen en enigszins onvoorbereid waren op de ‘kilte’, besloten we terug te gaan naar het hotel. Het was tenslotte 10 uur geweest en wat we voor de volgende dag hadden gepland, zou een volledige nachtrust vereisen.

Dag twee
Een dagje Disneyland Parijs maakte oorspronkelijk geen deel uit van het plan, maar op de een of andere manier kwam het er toch van, en we waren er altijd blij om. Ik sla nooit een kans af om Disney te bezoeken, of het nu in Californië of in Florida is, want het is echt een plek waar ik nooit genoeg van krijg om er keer op keer naar terug te keren.

We zijn vroeg opgestaan ​​om een ​​voorsprong te krijgen. Vanuit het Marriott Rive Gauche kregen we te horen dat de reis naar Disneyland ongeveer 45 minuten tot een uur met de trein zou zijn. Van wat ons werd verteld, hoefden we eigenlijk maar één keer over te stappen van metro #6 naar RER-lijn A in de richting van Marne la Vellee. Eenvoudig genoeg, toch? Fout. Toen we bij het overstappunt aankwamen, werd het een beetje ingewikkeld omdat de ticketkiosk niet goed werkte: er werd geen contant geld aangenomen en de creditcardoptie werkte ook niet. Ik heb waarschijnlijk al mijn creditcards geprobeerd en kwam tot de conclusie dat de machine defect was. Bij geen van de drie loketten was een begeleider aan het werk, wat ik vreemd vond. We liepen ruim 25 minuten rond het station voordat we besloten ‘het te wagen’. Zonder geldig treinkaartje stapten we op de RER-lijn A en gingen op weg naar Disneyland. Gedurende de hele rit verwachtte ik dat er een kaartjesman zou komen opdagen om onze kaartjes te controleren, zoals gebruikelijk in de meeste beschaafde landen. Er is nooit een ticketman komen opdagen. Al die tijd dacht ik bij mezelf: "Maar dit is Frankrijk, er moet toch ergens een addertje onder het gras zitten." En ja hoor, dat was er. Aan het einde van de treinreis naar Marne la Velle stonden zeker tien ‘ticketmensen’ te kijken naar kaartjes. Dit is waar de grootste afzetterij in mijn jaren van reizen plaatsvond. Zonder kaartjes zaten we ‘vast’. We konden het station niet verlaten en we konden uiteraard ook niet terug. Dus benaderden we onschuldig een van de ‘ticketmensen’ en probeerden ons uit onze hachelijke situatie te redden. Een vergeefse poging uiteraard, aangezien we werkelijk, bij gebrek aan een betere verklaring, op het verkeerde been werden gezet. We moesten elk 40 euro betalen! Dat is €63,- per persoon! Mijn reisgenoot vertrouwde me later toe dat het vreemd was dat Disneyland gunstig gelegen was vlak bij een treinstation. Voor mij was het echter verdachter dat de enige ticketkiosk op het overstappunt niet werkte en dat het station geen bedienden had. Het leek bijna een opzettelijke poging om reizigers in verwarring te brengen. Ze zouden aan het einde van de reis tien ‘ticketmensen’ kunnen inhuren, maar ze kunnen er niet één inhuren voor dat ene station? Het leek zeer georkestreerd, aangezien de zogenaamde ‘ticketmensen’ gewapend en klaar stonden met hun draagbare creditcardmachines. Goed voor hen, ze hebben mijn $ 63 gekregen.

Wat het weer betreft, was mijn dag in Disneyland Parijs de meest vreselijke dag die ik ooit in een Disney-hotel heb doorgebracht. Dit deed echter niets af aan de geest van ons dat we de dag doorbrachten in mijn favoriete pretpark ter wereld. En zo te zien vonden duizend anderen het ook niet erg als het af en toe regende of koud was. Dankzij Disney scoorden we kaartjes voor zowel Disneyland als Disney Studios. We hadden echt niet gedacht dat we beide parken zouden kunnen bezoeken gezien de immense attracties in beide parken. Het wordt aanbevolen dat toeristen minimaal een dag in elk park de tijd nemen om de essentie van beide parken echt te ervaren. Zonder onze “Fast Pass” hadden we niet van beide parken kunnen genieten.

Genieten is uiteraard het sleutelwoord. In Disneyland mochten we de openingsparade in Main Street bekijken, twee keer ‘Space Mountain: Mission 2’ rijden, twee keer ‘Big Thunder Mountain’ rijden, twee keer ‘Indiana Jones and Temple of Peril’ rijden en daarna één keer meevaren met ‘Pirates of de Caraïben." Dit alles duurde ongeveer zes uur, inclusief lunch. Niet slecht, maar we wisten precies wat we wilden doen en welke ritten we moesten maken.

Mijn verwachtingen voor onze volgende stop, Disney Studios, waren niet bijzonder hooggespannen. Omdat we verwend waren door onze ervaring in Disneyland, was het doel van het bezoek eigenlijk om ‘Tower of Terror’ te rijden. Als fan van de DisneyWorld-versie leek het mij een geweldig idee om op zijn minst de Parijse versie te ervaren. Maar gegeven wat ik van de rit wist, wilde ik eerst andere attracties verkennen en wat ik dacht dat de beste rit was, voor het laatst bewaren. Een snelle blik op onze kaart liet zien dat “Rock'n'Roller Coaster met Aerosmith” en “Moteurs! Actie! Spectacular Stunt Show” waren twee attracties waarvan wij dachten dat ze de moeite waard waren om te bezoeken. En ik was aangenaam verrast, want ik kan me niet herinneren dat ik meer plezier heb gehad tijdens een spannende rit dan bij “Rock'n'Roller Coaster Starring Aerosmith.” De rit van minder dan een minuut was inderdaad vol wendingen die zelfs een afgematte journalist verrasten. Als klap op de vuurpijl klonk er Aerosmith-muziek door onze oren. Deze rit werd gemakkelijk de favoriete rit van de dag. We hebben er minstens drie keer op gereden.

Acht uur in beide parken en we hielden er mee op. Zoals gewoonlijk heeft Disneyland niet nagelaten te leveren. Ik had echter gewild dat onze ritfoto's een stempel van Parijs hadden. Voor een frequente Disney-bezoeker zoals ik zou een Parijs-stempel op mijn fotoritten uiteindelijk mijn ervaring onderscheiden van die van andere Disney-parken.

We gingen terug naar Parijs, uitgeput als we waren, maar relatief vrij van horrorverhalen over treinkaartjes. We hadden wat tijd om souvenirs te kopen, dus stapten we uit bij de halte Louvre Museum en liepen rond in de Rue de Rivoli. Het diner was een beetje een uitdaging omdat het zondag was en de meeste restaurants niet open waren. Gelukkig was er een Italiaans restaurant bij het Marriott Rive Gauche open.

Dag drie
Voor onze laatste dag was het plan om vroeg naar de Eiffeltoren te gaan om de drukte te vermijden. Om 8 uur waren we bij de Eiffel, maar ontdekten dat het loket pas over een uur open zou gaan. We besloten toen rond te lopen en konden Palais de la Decouverte, Place de la Concorde, Palais Bourbon, Hotel des Invalides en andere omliggende bezienswaardigheden van dichterbij bekijken.

Er stonden al twee enorme rijen tegen de tijd dat we terugkwamen bij de Eiffeltoren, om te bedenken dat we maar ongeveer een uur weg waren. We gingen in een van de rijen staan ​​en wachtten nog wat langer op onze beurt om onze kaartjes te kopen, die 12 euro per stuk (US$ 19) kostten. Terwijl we in de rij stonden, werden we per ongeluk getrakteerd op een show van een luidruchtige Japanssprekende vrouw van wie we aannamen dat ze haar menigte Japanse toeristen vertelde over het bezoek aan de Eiffeltoren. Door naar haar te kijken, ging de wachttijd voor het kopen van onze kaartjes een stuk sneller voorbij.

We brachten ruim twee uur door bij de Eiffeltoren en keken naar Parijs in zijn onbelemmerde glorie. Het deed me beseffen dat, hoe vaak ik ook op bezoek ben gekomen, de stad er bijna feilloos in slaagt om het te laten lijken alsof het mijn eerste bezoek is. Er is werkelijk geen andere plek op aarde die ik regelmatig bezoek en die mij dit gevoel geeft.

Na de Eiffeltoren besloten we naar onze volgende stop te lopen, Arc de Triomphe, waar we een sprintje naar toe deden omdat het die ochtend erg koud was. De ongeveer twintig minuten durende wandeling was meer dan veelbewogen, want er was veel “weet je zeker dat we de goede kant op gaan?” soort interactie gaande. Gelukkig konden we de Arc relatief zonder ongelukken bereiken. Nadat we een paar foto's hadden gemaakt, gingen we de Avenue Des Champs op en liepen langs een paar luxe winkels voordat we besloten naar onze volgende bestemming te gaan: het Louvre Museum.

Het Louvre is een belangrijke toeristische attractie in Parijs vanwege een onrechtvaardig schilderij dat iedereen wil zien: de Mona Lisa van Leonardo Da Vinci. Dit 16e-eeuwse portret, ook bekend als La Gioconda, werd tijdens de Italiaanse Renaissance in olieverf op een populierenpaneel geschilderd en hangt op de eerste verdieping van het Louvre. Gezien hoe groot de kunstcollectie is en hoe druk het museum die dag was, probeerden we een van de Louvre-bezoekers te vragen waar de Mona Lisa was, maar we werden alleen maar aangekeken alsof we naar stank stonken, en dat is begrijpelijk. Kun je je voorstellen dat je bij het Louvre werkt en honderden, misschien zelfs duizenden keren per dag dezelfde vraag krijgt? Arme kerel, toch? Alleen al de reactie van de bediende van het Louvre was de toegangsprijs van 9 euro waard. Omdat we niet echt de luxe hadden om alle kunstwerken te bekijken, gingen we rechtstreeks richting de Mona Lisa en gingen toen lunchen. Op weg naar de lunch stopten we bij de Pyramide en maakten een aantal verplichte foto's. Oorspronkelijk hadden we gepland om een ​​stop te maken bij de Notre Dame de Paris, maar we waren te moe en kozen ervoor om terug te gaan naar het hotel.

Als afsluiting van de reis besloten we om te dineren in de omgeving van Trocadero, waar we voor het eerst het spektakel van de Eiffeltoren ervaren. We hadden voor Cafe du Trocadero gekozen, maar moesten uiteindelijk veranderen omdat we problemen hadden met de kleine tafels van het restaurant, waarvan we dachten dat ze perfect waren om te drinken, maar eigenlijk niet geschikt voor een volledige maaltijd.

Heb ik, gezien de enorme rijkdom van wat Parijs te bieden heeft op het gebied van toeristische attracties, bereikt wat ik van plan was? Kon ik in drie dagen de essentie van Parijs ontdekken? Niet eens dichtbij, een glimp is alles wat ik kreeg. En gelukkig maar, want Parijs is echt een bestemming waar ik naar terug wil en me niet meer kan herinneren wat ik de laatste keer heb gedaan, om me het gevoel te geven alsof ik er nog nooit eerder ben geweest.