Toerisme moet in vrede investeren: de Amerikaanse president Bush vertelde PATA

De mondiale reis- en toerisme-industrie wacht af wat er in het Midden-Oosten gaat gebeuren. Na maandenlang de oplopende geopolitieke spanning te hebben genegeerd, werd de industrie uit haar comfortzone gerukt door een scherpe escalatie die het hele huis opnieuw dreigde in te storten.

Klimaatverandering en AI zijn van de radarschermen verdwenen. Hoe moeten de reizen en het toerisme, nu de dreiging de komende jaren op de loer ligt, de geopolitieke stormen het hoofd bieden en een koers in de richting van echte duurzaamheid uitstippelen, met name SDG #16 (Vrede, Rechtvaardigheid en Sterke Instellingen)?

Op dit keerpunt in de mondiale geschiedenis zou het leren van de lessen uit de geschiedenis een goed begin zijn.

Sinds de jaren zeventig zijn de fortuinen op het gebied van reizen en toerisme heen en weer gegaan, in directe relatie tot geopolitieke ontwikkelingen. Toch heeft de industrie weinig of niets gedaan om de waarde en het bewustzijnsniveau van die relatie als kracht voor vredesopbouw te verhogen. In plaats daarvan heeft zij zich onevenredig geconcentreerd op het getallenspel.

'P' van Profit is NIET een van de 5 P's van duurzame ontwikkeling (People, Planet, Prosperity, Peace en Partnership). Toch heeft de ontbrekende 'P' meer prioriteit gekregen dan de andere.

Deze week precies 30 jaar geleden, op 18 april 1994, begon de jaarlijkse conferentie van de Pacific Asia Travel Association (PATA) in Korea met een keynote speech van wijlen president George W. Bush Sr, waarin hij pleitte voor investeringen in reizen en toerisme in vrede.

Omdat ik me de historische waarde ervan realiseerde, heb ik de PATA-conferentie met die kop zorgvuldig bewaard.

Een diepere blik op mijn ongeëvenaarde historische archieven zal aantonen dat PATA in 1994 16,000 chapterleden, 2,000 industriële en geassocieerde leden, en 87 nationale, provinciale en stedelijke overheden telde.

Het was 's werelds meest vooraanstaande reisorganisatie, ruim vóór zowel de World Travel & Tourism Council (die nog maar net was opgericht in 1990) als wat voorheen bekend stond als de UN World Tourism Organization, en onderging vervolgens een ingrijpende opknapbeurt. onder wijlen secretaris-generaal Antonio Enríquez Savignac.

In zijn toespraak beschreef de heer Bush een werkomgeving die niet veel verschilt van de huidige. Hij had het over een ‘steeds onvoorspelbaarder wereld’, doorspekt met ‘vreemde, stoere leiders’.

Hij sprak over de zich ontwikkelende wereldorde na de val van de Berlijnse Muur in 1989, de opkomst van China, de spanningen op het Koreaanse schiereiland en natuurlijk de situatie in het Midden-Oosten in de nasleep van Operatie Desert Storm, een militaire campagne tegen Irak. waarover hij voorzitter was.

Te midden van dit alles was zijn boodschap aan PATA duidelijk. PATA moet zijn status en invloed gebruiken om op te treden als een ‘agent van de vrede’. Hij voegde eraan toe: “Ik beschouw PATA als een vredesorganisatie.

Ik moedig je aan om voorop te blijven lopen en te vechten voor verandering die de organisatie ten goede zal komen en wereldwijd vrede zal brengen.”

Het was de eerste keer dat een leider van dat formaat dit verband op een mondiale reisconferentie benadrukte. Helaas vielen deze woorden, net als bij talloze andere keynote-toespraken van PATA, buiten de boot.

In 1994 ontstond er feitelijk een krachtig verband tussen vrede en toerisme in Israël-Palestina. In 1991 verloor de heer Bush de Amerikaanse presidentsverkiezingen.

Zijn opvolger, vanaf januari 1992, de charismatische jonge Bill Clinton, deed zijn uiterste best om een ​​breder vredesakkoord tot stand te brengen tussen de overleden Israëlische premier Yitzhak Rabin en de Palestijnse leider Yasser Arafat, onder wat toen bekend stond als de Oslo-akkoorden.

Beide geopolitieke gebeurtenissen uit die tijd hadden een impact op reizen en toerisme, zowel ten goede als ten kwade. Operatie Desert Storm heeft de reis- en toerismestromen maandenlang stilgelegd. Omgekeerd zagen de Israëlisch-Palestijnse vredesbesprekingen een hausse in het toerisme naar het Heilige Land. Dat eindigde samen met het “vredesproces” na de moord op generaal Rabin in november 1995 door een joodse fanatieke terrorist.

Historisch gezien zijn meerdere gebeurtenissen een voorbeeld van de positieve/negatieve samenhang tussen geopolitiek en toerisme.

Aan de negatieve kant is het toerisme getroffen door de oorlog in Irak van 1990-91, de aanslagen van september 2001, de tweede oorlog in Irak in 2003, de moord op Rabin, conflicten in Sri Lanka en Myanmar, binnenlandse revoluties en omwentelingen in andere landen zoals Nepal, Thailand, Indonesië, de Filippijnen en nog veel meer. Het conflict tussen India en Pakistan heeft de hele Zuid-Aziatische regio decennia lang onder druk gezet.

Aan de positieve kant heeft Reizen en Toerisme geprofiteerd van het einde van de Indochina-oorlogen in 1979 en de val van de Berlijnse Muur tien jaar later, in 10. Landen als Ierland, Bosnië-Herzegovina en Rwanda bieden ook ruimschoots bewijs van hoe toerisme leidt het proces van natieopbouw wanneer vrede conflict vervangt.

Tegenwoordig zijn de twee grootste woedende conflicten Oekraïne-Rusland en Israël-Palestina. Beide hebben een impact op reizen en toerisme. Maar het maakt de “industrie van de vrede” niet zoveel uit, zolang ze maar “gelokaliseerd” blijven en de post-Covid-cijfers blijven terugveren. Het maakt niet uit hoeveel levens verloren gaan, hoeveel lijden ze veroorzaken, of hoeveel geld er wordt verspild.

Pas als de situatie mondiaal dreigt te worden en de reisstromen te ontwrichten, begint iemand er aandacht aan te besteden.

Met andere woorden: de industrie ziet geen waarde in het bevorderen, in stand houden en voeden van de voordelen van vrede en harmonie als een permanente bijdrage aan de menselijke stabiliteit, veiligheid en veiligheid.

Het wordt pas wakker als de bedrijfsresultaten en het aantal bezoekers in gevaar komen. Waarom?

Waarom slagen reis- en toerismeleiders, besluitvormers, strategische planners en beleidsplanners er niet in de waarde van de relatie tussen vrede en toerisme te erkennen en te respecteren?

Zou het kunnen zijn omdat de academische wereld het nooit als onderwerp heeft onderwezen en het door politici als resultaat heeft beloofd? Weerspiegeld in de aandelenkoersen of de kwartaalwinst-en-verliesrapporten? Bespreking in directiekamers van bedrijven? Geciteerd in toespraken van de NTO en leidinggevenden van luchtvaartmaatschappijen?

Waarom heeft het tellen van bonen voorrang boven het opbouwen van vrede en harmonie – de wortel van duurzaamheid?

Deze obsessie met het leveren van numerieke, financiële en statistische resultaten was een belangrijke reden waarom ‘overtoerisme’ de bron van veel consternatie werd. Iets te laat werd de industrie zich bewust van de schadelijke gevolgen van ongebreidelde groei, congestie en overontwikkeling. Maar het werd tenminste wakker.

Dat moet nog gebeuren als het gaat om het opbouwen van vrede door middel van toerisme.

PATA spreekt zich opnieuw uit over bedreigingen in het Midden-Oosten!

Terugkijkend was de verheven toespraak van Bush over “investeren in vrede” en pleidooi voor PATA om “op de voorgrond te blijven en te strijden voor verandering die de organisatie en de vrede in de hele wereld ten goede zal komen” een verspilling van tijd en geld. Zeker, het gaf PATA enige eer en prestige, en verhoogde de status van de jaarlijkse conferentie. Maar dat was het.

Dus nu PATA zich klaarmaakt voor weer een jaarlijkse conferentie in mei 2024 en de verkiezing van een nieuw team van ambtsdragers, kan het een goed idee zijn om de verminderde en gedevalueerde status van de vereniging zelf te vergelijken, evenals de kwaliteit van de organisatie. inhoud en deelname van de jaarlijkse top tot het evenement van 1994. Doe vervolgens hetzelfde voor het mondiale scenario en vraag of Travel & Tourism het zich kan veroorloven de kop in het zand te steken over de uiterst onstabiele, vluchtige en onvoorspelbare operationele omgeving.

De crisis in het Midden-Oosten zal nog minstens een generatie lang de grootste bedreiging voor de vrede vormen. Het is een contradictio in terminis om te beweren de belangen van Generatie Z op het oog te hebben en tegelijkertijd deze bredere bedreiging voor zijn toekomst te negeren. Klimaatverandering en AI verbleken in vergelijking. Het is nu de overkoepelende verantwoordelijkheid van deze huidige generatie om de lessen van de geschiedenis te leren en platforms te creëren voor serieuze discussie en debat over investeren in vrede.

Op het hoogtepunt van de Covid-19-catastrofe waren de modewoorden ‘Beter bouwen’, het creëren van een ‘Nieuw Normaal’ en het omzetten van een ‘Crisis in een Kans’. Het is tijd om het gesprek te voeren. Anders zal de post-Covid-euforie ‘veerkracht en herstel’ waarschijnlijk zeer illusoir blijken.