Koppelen van calamiteitenbeheer en toerisme

(eTN) – De Wereldorganisatie voor Toerisme van de VN (UNWTO) heeft toegezegd voor 2011 een groot project te financieren om een ​​programma te ontwikkelen voor de integratie van rampenbestrijding en toerisme, een van de belangrijkste ontbrekende schakels in het beheer van toerismecrisissen en herstel. Hoewel er een aanzienlijke informele band bestaat tussen de toeristenindustrie en de autoriteiten voor rampenbestrijding, is er zeer weinig formele relatie, met uitzondering van luchtvaartmaatschappijen en luchthavens.

De meeste luchthavens in de wereld, en met name internationale gateway-luchthavens, hebben sterke banden tussen de luchtvaartmaatschappijen, de luchthavenautoriteiten en hulpverleningsinstanties zoals het leger, ambulance, brandbestrijding, douane, grensbewaking en politiediensten. De uitbraak van SARS in 2003 en de recentere incidentie van H1N1 in 2009-10 resulteerde in de introductie van screeningprocessen op de meeste grote gateway-luchthavens over de hele wereld.
De integratie tussen deze sectoren van de toeristenindustrie en het beheer van noodsituaties is echter niet herhaald in andere sectoren van de toeristenindustrie. De recente golf van terroristische aanslagen op hotels in Pakistan, Indonesië en India heeft niet geleid tot de formalisering van een geïntegreerde aanpak tussen hotelketens en noodbeheersinstanties die eerder reactief dan proactief zijn geweest.

De grootste bedreigingen voor het toerisme in het afgelopen jaar zijn eerder het gevolg van natuurrampen dan van gemaakte rampen. Tsunami's, stormen, sneeuwstormen, vulkaanuitbarstingen, aardbevingen en overstromingen hebben allemaal invloed gehad op de toeristische infrastructuur en de beweging en veiligheid van het toerisme. Het binnenlandse vakantieseizoen in Queensland, Australië, is ernstig verstoord door overstromingen, die een gebied beslaan dat vergelijkbaar is met Frankrijk en Duitsland. Bij rampenbeheer en rampenplanning moet de kwestie van veilige locaties voor toeristische infrastructuur worden aangepakt. Heeft het echt zin om een ​​resort aan het water of zelfs boven het water te lokaliseren in gebieden die kwetsbaar zijn voor tsunami's en zee-golven? Uitzicht op de oceaan is geweldig, maar opgeslokt worden door de oceaan zorgt niet voor een ideale toeristische ervaring. De tsunami in de Indische Oceaan van 2004, de tsunami van Samoa in 2009 en de tsunami's van 2010 op Sumatra en Chili illustreerden dit punt op dramatische wijze. Maar na een orkaan of tsunami worden veel van de verwoeste resorts herbouwd op precies dezelfde kwetsbare locaties. Effectieve stedenbouwkundige voorschriften zouden dit soort hebzucht of marktgestuurde waanzin voorkomen.

De uitbarsting van de Eyjafjallajokull-vulkaan in IJsland in 2010 was misschien wel de meest ontwrichtende gebeurtenis voor het wereldtoerisme in 2010. De langdurige sluiting van veel luchthavens en het luchtruim van een aantal Europese landen verstoorde de wereldwijde toeristenbewegingen. Hoewel de luchtvaartindustrie een noodplan had voor een dergelijk evenement, reageerde de rest van de toeristenindustrie verward en traag. Er was geen koppeling met hulpverleningsinstanties om noodopvang- en vervoersregelingen voor gestrande reizigers vast te stellen. Veel reizigers die door de uitbarsting waren getroffen, konden niet of nauwelijks een beroep doen op verzekeringsdekking en financiële compensatie.

De dissonantie tussen rampenbestrijding en toerisme werd me duidelijk toen ik in december 2010 een conferentie bijwoonde die werd georganiseerd door het Australian Emergency Management Institute. Deze zeer professionele organisatie coördineert het rampenbestrijdingsbeleid voor Australië en heeft professionals op het gebied van rampenbestrijding van over de hele wereld opgeleid. Het speelt momenteel een belangrijke rol bij het beheersen van de overstromingscrisis in Queensland. Op de conferentie presenteerde ik een paper over de integratie van toerisme en rampenbestrijding, en zoals veel van de afgevaardigden (waaronder wereldwijd gerespecteerde autoriteiten op het gebied van rampenbestrijding) toegaven, was het een verband dat nooit bij hen was opgekomen. In alle eerlijkheid is het een koppeling die tot voor kort nog nooit was opgekomen bij veel vooraanstaande professionals in de toeristenindustrie, en daarom is de UNWTO verdient veel lof voor de aanpak ervan.

Een van de punten die ik op de conferentie wilde overbrengen, is dat de ontwikkeling van de integratie tussen hulpverleningsinstanties en toerisme gepaard ging met een wederzijds voordeel. De toeristische infrastructuur kan zowel toeristen als lokale bewoners noodopvang en evacuatievervoer bieden in geval van een ramp. Aanbieders van accommodatie en touroperators hebben de capaciteit om in geval van nood slachtoffers en nabestaanden die bij hen geregistreerd zijn, te identificeren. Aan de andere kant moeten gebieden met hoge concentraties toeristen de zekerheid hebben dat ze over adequate medische voorzieningen, politiehulpmiddelen en toegang tot hulpdiensten beschikken om zowel de lokale bevolking als de voorbijgaande toeristenpopulatie te kunnen bedienen.

Aan een dergelijke integratie zijn internationale implicaties verbonden. Criminele of terroristische daden tegen toeristen, ongecontroleerde gezondheidsproblemen en inadequate reacties op natuurrampen kunnen de reputatie van een toeristische bestemming in belangrijke bronnenmarkten ernstig schaden. Veel artikelen in eTurboNews hebben de perceptuele schade aangegeven die aan bestemmingen wordt toegebracht, die het gevolg zijn van onvoldoende beveiliging en beschermende maatregelen die aan toeristen worden geboden. Hoewel de integratie tussen toerisme en noodbeheer op zichzelf niet zal voorkomen dat toeristen in de problemen komen, is het een belangrijke stap in het bevorderen van risicobeheer in de toeristische sector.

De auteur, David Beirman, is een senior docent toerisme aan de University of Technology, Sydney.