De leider van de islamitische revolutie, ayatollah Seyyed Ali Khamenei, begon een grote menigte Iraanse pelgrims toe te spreken bij het heilige heiligdom Imam Reza in de noordwestelijke stad Mashhad ter gelegenheid van het Perzische Nieuwjaar.
Het Perzische Nieuwjaar is ook een heel bijzondere toeristische attractie.
No-Rooz betekent 'nieuwe dag'. Het is de nieuwe dag die het jaar begint, traditioneel het exacte astronomische begin van de lente. Iraniërs beschouwen dat als het begin van het jaar. Deze exacte tweede heet "Saal Tahvil." No-Rooz met zijn unieke Iraanse kenmerken wordt al minstens 3,000 jaar gevierd en is diep geworteld in de rituelen en tradities van de Zoroastrian. Dit was de religie van het oude Perzië vóór de komst van de islam in de 7e eeuw na Christus.
Iraniërs beschouwen No-Rooz als hun grootste feest van het jaar, vóór het nieuwe jaar beginnen ze met het schoonmaken van hun huizen (Khaane Tekaani) en kopen ze nieuwe kleren. Maar een groot deel van de nieuwjaarsrituelen is het instellen van de “Haft Seen” met zeven specifieke items. In de oudheid kwam elk van de items overeen met een van de zeven creaties en de zeven heilige onsterfelijken die ze beschermden. Tegenwoordig zijn ze veranderd en aangepast, maar sommige hebben hun symboliek behouden. Alle zeven items beginnen met de letter "S"; dit was niet de orde in de oudheid. Deze zeven dingen zijn meestal: Seeb (appel), Sabze (groen gras), Serke (wijnmaker), Samanoo (een maaltijd gemaakt van tarwe), Senjed (een speciaal soort bes), Sekke (munt) en Seer (knoflook ). Soms zetten ze in plaats van Serke Somagh (sumak, een Iraanse specerij). Zoroastriërs hebben tegenwoordig niet de zeven “S” 's, maar ze hebben het ritueel van het kweken van zeven zaden als een herinnering dat dit het zevende scheppingsfeest is, terwijl hun ontkiemen tot nieuwe groei de wederopstanding en het eeuwige leven symboliseert.
Tarwe of linzen die nieuwe groei vertegenwoordigen, worden een paar dagen voor het nieuwe jaar in een platte schaal gekweekt en worden Sabzeh (groene scheuten) genoemd. Versierd met kleurrijke linten, wordt het bewaard tot Sizdah beh dar, de 13e dag van het nieuwe jaar, en vervolgens buiten weggegooid. Een paar levende goudvissen (het gemakkelijkst verkrijgbare dier) worden in een vissenkom geplaatst. Vroeger werden ze teruggebracht naar de rivieroevers, maar tegenwoordig houden de meeste mensen ze. Spiegels worden op de spread geplaatst met aangestoken kaarsen als een symbool van vuur. De meeste mensen plaatsten Qoran op hun Sofreh (spread) om het nieuwe jaar te zegenen. Maar sommige mensen vonden een ander alternatief voor Qoran en vervingen het door de Divan-e Hafez (poëzieboek van Hefez), en tijdens "Saal Tahvil" was het voorlezen van enkele verzen populair. Tegenwoordig plaatsen een groot aantal Iraniërs Shahnameh (het epos der koningen) van Ferdowsi op hun verspreiding als een Iraans nationaal boek. Ze geloven dat Shahnameh meer Iraanse identiteitswaarden en geesten heeft, en zeer geschikt is voor deze oude viering.
“Sizdah-Bedar” Na de Saal Tahvil omhelzen en kussen mensen elkaar en wensen ze elkaar een gelukkig nieuwjaar. Vervolgens geven ze elkaar cadeautjes (traditioneel contant geld, munten of gouden munten), meestal oudere aan de jongere. De eerste dagen worden besteed aan het bezoeken van oudere leden van het gezin, familieleden en vrienden. Kinderen krijgen cadeautjes en snoep, speciale maaltijden en er wordt “Aajil” (een combinatie van verschillende noten met rozijnen en andere zoete dingen) of fruit geconsumeerd. Traditioneel zullen de meeste Iraniërs op de avond voor het nieuwe jaar Sabzi Polo Mahi hebben, een speciaal gerecht van rijst gekookt met verse kruiden en geserveerd met gerookte en vers gebakken vis. Koukou Sabzi, een mengsel van verse kruiden met gebakken of gebakken eieren, wordt ook geserveerd. De volgende dag wordt rijst en noedels (Reshteh Polo) geserveerd. Er zijn regionale verschillen en er worden zeer kleurrijke feesten voorbereid.
De 13e dag van het nieuwe jaar heet "Sizdah Bedar" en wordt voornamelijk buiten doorgebracht. Mensen verlaten hun huizen om naar de parken of lokale vlakten te gaan voor een feestelijke picknick. Het is een must om Sizdah Bedar in de natuur door te brengen. Dit heet Sizdah Bedar en is de meest populaire vakantiedag onder kinderen omdat ze veel kunnen spelen! Ook tegenwoordig gooien mensen de Sabze weg, ze vinden dat Sabze niet in huis mag blijven na “Sizdah Bedar”. Iraniërs beschouwen de 13e dag als een slecht voorteken en geloven dat ze tegenslagen vermijden door de velden en parken in te gaan. Er wordt ook aangenomen dat ongehuwde meisjes een echtgenoot kunnen wensen door de velden in te gaan en een knoop te leggen tussen groene scheuten, wat een huwelijksband symboliseert.
Een andere traditie van de nieuwjaarsvieringen is "Chahar-Shanbeh Soori". Het vindt plaats voor Saal Tahvil, op de laatste woensdag van het oude jaar, eigenlijk dinsdagavond! Mensen zetten bonfire op, jong en oud springen over het vuur met liedjes en vrolijke gebaren als:
(Sorkhi-e tegen az man) Geef me je mooie rode kleur
(Zardi-e man az to) En neem mijn ziekelijke bleekheid terug!
Het betekent: ik zal je mijn gele kleur geven (teken van ziekte), en jij geeft mij je vurige rode kleur (teken van gezondheid). Dit is een zuiveringsritueel en 'suri' betekent zelf rood en vurig.