Het is veelzeggend dat deze mislukking de aandacht heeft getrokken van een FT-schrijver. Aangezien de FT misschien wel 's werelds meest gelezen publicatie is door wereldwijde CEO's, zou deze tot nadenken stemmende column ook interessant moeten zijn voor CEO's in de reis- en toerismebranche.
Maar zal het?
Het Skift Asia Forum, dat op 14 en 15 mei in Bangkok plaatsvindt met als thema 'De nieuwe prioriteiten van Azië', zou een goed startpunt zijn, vooral omdat het goed past bij de doelstellingen van het forum: 'het verkennen van de transformatie van Azië en de strategische verschuivingen die in de regio plaatsvinden – economisch, politiek en cultureel'.
De heer Ganesh schrijft: “Hoe dan ook, er is iets gaande in de moderne wereld dat je de Naipaulparadox zou kunnen noemen. Buitenlandse reizen nemen al decennia toe. Maar dat geldt ook voor nationalisme. Dit "zou niet" waar moeten zijn. Hoewel niemand, behalve een dwaas of Mark Twain, ooit heeft gedacht dat reizen per se "fataal is voor vooroordelen", was het te verwachten dat de vijandigheid over het algemeen zou afnemen naarmate mensen, en volkeren, met elkaar in contact kwamen.. '
De "Naipaul Paradox" verwijst naar de overleden Nobelprijswinnende Indo-Trinidadiaanse auteur VS Naipaul, die talloze romans en non-fictieboeken schreef over samenlevingen en landen in het Caribisch gebied, Afrika, Azië en de islamitische wereld. Hij verraste lezers vaak met zijn bruut openhartige en vernietigende kritiek.
Hoewel de kop van het artikel luidt: "Waarom reizen de wereld niet samenbracht", onderzoekt de heer Ganesh ook de bijbehorende vraag: "Waarom niet?"
De heer Ganesh schrijft: Het meest vriendelijke antwoord is dat andere krachten het nationalisme aanwakkerden, zoals immigratie, en dat de situatie nu nog gespannener zou zijn zonder de enorme toename van het reizen. Een ander antwoord is dat het grootste deel van de toename te danken is aan mensen die van nature al liberaal waren. Degenen die het meest behoefte hebben aan buitenlandse aandacht, ontlopen die nog steeds.
Achteraf gezien, zegt hij: “Reizen had nooit zulke heroïsche claims mogen krijgen. Als grensoverschrijdende contacten op zichzelf de band van menselijk medeleven zouden verstevigen, zou Europa een rustiger verleden hebben. Met andere woorden: het is heel goed mogelijk om een wereldse chauvinist te zijn. Het is mogelijk om je met een andere cultuur te verbinden en die tegelijkertijd af te wijzen. Anders zou de tijd die Lenin, Ho Chi Minh, Zhou Enlai en de islamistische voorloper Sayyid Qutb in het Westen doorbrachten, ons hebben ontwapend.
hen, in plaats van hun bewustzijn van verschillen te vergroten.”
Hij voegt toe, Reizen is enorm leuk. Bovendien kan het een educatieve oppepper zijn, als je ergens aankomt met een basis aan leesvoer. (En als je niet te veel indexeert wat je toevallig in het echt ziet.) Maar een verbindende ervaring? Een herinnering aan de essentiële eenheid van de mensheid? Als dat zo was, hadden we moeten verwachten dat het nationale bewustzijn zou afnemen in plaats van toenemen, in het tijdperk van goedkope vluchten, een verdwenen IJzeren Gordijn en een China dat in beide richtingen poreus werd.
Die scherpe opmerkingen zouden CEO's in de reis- en toerismesector tot wanhoop moeten drijven. De heer Ganesh beweert in wezen dat de legioenen CEO's, ministers, gouverneurs van de toerismesector, staatssecretarissen en academici het verprutst hebben. In hun onverzettelijke jacht op bezoekersaantallen, gemiddelde dagelijkse uitgaven, vermogenswaarde, bezettingsgraden, bezettingsgraden en rendement op investeringen hebben ze de basis en het doel van de reis- en toerismesector, zoals die oorspronkelijk bedoeld was in de periode na de Tweede Wereldoorlog, ondermijnd.
Het feit dat het artikel verscheen in het jaar waarin het 80 jaar geleden was dat de Tweede Wereldoorlog eindigde en 50 jaar geleden dat de Vietnamoorlog eindigde, zou nog meer stof tot nadenken moeten geven.
De heer Ganesh biedt geen oplossingen. Dat opent een venster van mogelijkheden voor CEO's in de reis- en toerismesector, te beginnen met Azië. Zoals blijkt uit recente geopolitieke ontwikkelingen in het Midden-Oosten, Zuid-Azië, Noord-Amerika en Europa, vormen sociaal-culturele scheuringen een duidelijk en actueel gevaar voor nationale economieën en bedrijfsresultaten.
Het is niet langer een optie om in ontkenning te leven.
Als we het achteraf bekijken, is het pas wanneer risico's uitgroeien tot bedreigingen dat de nieuwe CEO's van hun handenwringen overgaan op het op tafel slaan. Van de ene op de andere dag zijn het versoepelen van visumknelpunten, het verlagen van de accijnzen op alcoholinvoer, het uitbreiden van luchthavencapaciteit en het verminderen van wachtrijen bij grenscontroles niet meer zo belangrijk.
Ik volg deze groeiende dreiging van "De Andere Opwarming van de Aarde" (mijn term) al meer dan twintig jaar. Mijn publicaties vormden een aanvulling op het baanbrekende werk van de heer Louis d'Amore, oprichter van het Institute of Peace Through Tourism, de voormalige secretarissen-generaal van de Wereldtoerismeorganisatie van de VN (nu bekend als VN-Toerisme) de heer Antonio Enrique Savignac en dr. Taleb Rifai, de eerste generatie leiders van de Pacific Asia Travel Association (PATA) en vele anderen.
Dr. Rifai gaf de zaak enorm veel draagvlak via een aantal conferenties in Ninh Binh, Santiago de Compostela, Cordoba en Bethlehem. Zijn toespraken bevatten altijd diepzinnige aansporingen om nooit te vergeten dat het belangrijkste doel van toerisme is om de wereld te verbeteren.
Waarom is Bangkok volgens de Skift-agenda de beste plek om "de regels van wereldwijd reizen te herschrijven"?
Ik volg de Thaise toeristische sector al sinds 1981 en noem het koninkrijk "Het Grootste Verhaal in de Wereldwijde Geschiedenis van het Toerisme". Geen enkel land heeft de kracht van reizen en toerisme beter benut voor natievorming tijdens economische ups en downs, natuurrampen, pandemieën, militaire staatsgrepen, vrede en conflict, marketingconcurrentie en managementuitdagingen.
Geen enkel land is beter in staat om zijn ervaringen met het verkrijgen van het is tegelijkertijd goed en fout.
Dit jaar vierden de Tourism Authority of Thailand en Thai Airways International, de twee al lang bestaande pijlers van Thai Travel & Tourism, hun 65-jarig jubileum. Door een aantal interne en externe factoren is het echter onwaarschijnlijk dat het toerisme de doelstelling voor 2025 zal halen. Het is algemeen erkend dat het oude businessmodel voor toerismeontwikkeling dood is.
65 worden kan een last zijn, maar het kan ook wijsheid stimuleren. Thaise toerisme-"artsen" beginnen de oorzaken van kwalen te behandelen in plaats van alleen de symptomen. Voor het eerst stappen ze af van de zakelijke kant van zakendoen en richten ze zich op de risico's en bedreigingen van zakendoen. Twee van de vijfpuntenstrategieën van het Thaise toerisme hebben betrekking op risico's en crisisvoorbereiding.
Veel van de dreigende risico's en bedreigingen werden op 13 mei tijdens een paneldiscussie in de Foreign Correspondents Club of Thailand aangekaart door vooraanstaande sprekers uit Thailand, Indonesië, de Filipijnen, Maleisië en de voorzitter van Open Society Foundations. Ze waren het er allemaal over eens dat er een nieuwe wereldorde ontstaat, vol gevaren maar ook vol kansen, na de Amerikaanse 'terugtrekking' uit de wereldpolitiek onder de grillige Donald Trump.
Teruggaan naar de oude manier is geen optie. Er moet een nieuwe manier gevonden worden.
De reis- en toerismesector is goed gepositioneerd om zich aan te sluiten bij die verschuiving en deze te stimuleren. Om echter structurele en mentaliteitsveranderingen teweeg te brengen, zullen de mensen die aan de besluitvormingstafel zitten, moeten veranderen.
CEO's zijn oververtegenwoordigd. Dat is altijd al zo geweest. Na elke crisis worden de "CEO's" opgeroepen om oplossingen aan te dragen, vanuit de (inmiddels aantoonbaar onjuiste) veronderstelling dat degenen met geld en macht het best geplaatst zijn om oplossingen aan te dragen. Maar CEO's worden niet betaald om de reis- en toerismesector de "essentiële eenheid van de mensheid" te laten weerspiegelen. Ze worden betaald om bedrijfsgroei, groei en nog meer groei te genereren.
De heer Ganesh vertelt de CEO-lezers van de FT dat het tijdperk van toerisme als drijvende kracht achter de cijfers en economische groei voorbij is. Als de wijk afbrandt, zoals de recente bosbranden in Californië, Israël en Australië, zullen de bedrijven van de CEO's mee ten onder gaan.
Om van een brandbestrijdingsmodus over te gaan op een brandpreventiemodus, is het nodig om de medische geschiedenis te bestuderen en zowel de onevenwichtigheden als de grondoorzaken te identificeren, net als bij een reguliere medische controle.
Zeker, veel goeroes uit de sector zullen de nieuwe modewoorden promoten, zoals 'zinvol toerisme', 'regeneratief toerisme', 'verantwoord toerisme', 'duurzaam toerisme', 'hoogwaardig' toerisme, enzovoort, en ze zullen allemaal op de kar springen. O jee!
Helaas presteert de nieuwe generatie jonge vrouwelijke leiders ondermaats. Ik heb ze nog niet beter zien presteren dan de mannen.
Door een van de grootste historische mislukkingen van het toerisme te benadrukken – het creëren van een vreedzamere, harmonieuzere wereld – heeft het FT-artikel de weg vrijgemaakt voor het Skift-forum om de intellectuele waarde van deze discussies te vergroten, voorbij de repetitieve focus op technologie, duurzaamheid en klimaatverandering. De vroegere terughoudendheid om kwesties aan te kaarten, omdat ze als controversieel, oncontroleerbaar of buiten de comfortzone van de sector worden beschouwd, zal overboord moeten worden gegooid.
CEO's van reis- en toerismebedrijven, met name in Thailand, moeten stoppen met het onder het tapijt vegen van problemen en het preken voor eigen parochie. "Het herschrijven van de regels van wereldwijd reizen" vereist serieuze zelfreflectie en zelfreflectie over de vraag of ze nog steeds deel uitmaken van het probleem of deel kunnen worden van de oplossing.
BRON: Reisimpact Newswire
