Vrede tussen Israël en Palestina? De volgende stap bespreken ...

Netanyahu_en_Abbas
Netanyahu_en_Abbas
Avatar van de medialijn
Geschreven door De Media Line

Palestijnen worden dagelijks vermoord door degenen die de leiding hebben over de bescherming van Israël. Veel kinderen waren onder de doden geweest. Afgaande op foto's en video's die op internet circuleren, en kijkend naar sociale media, lijkt het erop dat Palestijnen in een getto leven dat overgeleverd is aan de genade van de heerser, de staat Israël. Als mensen niets te verliezen hebben, is de kans op een explosie erg groot.

Het toerisme heeft een kleine rol gespeeld bij het tot overeenstemming brengen van beide partijen over kwesties, maar deze industrie kan de problemen natuurlijk niet oplossen.

Een recent rapport van Jeruzalem en Washington gebaseerd medialijn weerspiegelt enkele van de gedachten wanneer vooraanstaande denkers de huidige toestand van het Israëlisch-Palestijnse conflict bespreken en wat de toekomst zou kunnen zijn voor het vredesproces. Het artikel toont de foto van de president van de Palestijnse staat en de Palestijnse Nationale Autoriteit Mahmoud Abbas, en Benjamin "Bibi" Netanyahu, de huidige premier van Israël sinds 2009, die eerder de functie bekleedde van 1996 tot 1999.

Af en toe worden experts gevraagd om de contouren te schetsen van een conflict dat eindeloos en hardnekkig lijkt. De Palestijnen en Israëli's staan ​​sinds het midden van de 20e eeuw op gespannen voet met elkaar. En hoewel het conflict in het verleden misschien gemakkelijker te begrijpen was - de kernkwesties, de denkwijze van beide kanten, de belangrijkste obstakels voor vrede - zijn sommige waarnemers van mening dat het nu in een wolk van verwarring is gehuld, een die een bredere Tijdgeest van angst en onzekerheid.

Sari Nusseibeh, een prominente Palestijnse denker en voormalig president van Al-Quds University, vertelde The Media Line dat het conflict in het verleden inderdaad gemakkelijker te begrijpen leek.

'Er was een pad waarvan mensen dachten dat ze zich bevonden en dat ze misschien dachten dat ze het einde ervan konden zien. Maar er is nu geen pad, vooral niet een geïnstitutionaliseerd pad, en daarom kun je niet echt zeggen waar we heen gaan, ”stelde hij.

Met betrekking tot mogelijke oplossingen, zo legde Nusseibeh uit, zijn er vele denkbare mogelijkheden, vanuit een federatie van semi-autonome Palestijnse entiteiten; tot de vorming van een Palestijnse confederatie met Egypte of Jordanië; naar de tweestaten- of zelfs een meerstatenoplossing.

Ongeacht welk scenario zich ook voordoet, "we kunnen het volgende als basisrichtlijn of principe nemen: we zijn samen", benadrukte hij. “Er zijn meer dan 800,000 Israëlische Joden aan de andere kant van de [grenzen van 1967 op de Westelijke Jordaanoever], en meer dan een miljoen Palestijnen aan de andere kant die Israëlische staatsburgers zijn. Hoe je het ook bekijkt, Israëli's en Palestijnen moeten een integraal onderdeel van elkaar zijn.

“Op dit moment,” vervolgde hij, “vermengen ze zich niet op een goede manier, aangezien één kant - de Palestijnse kant - geconfronteerd wordt met een duidelijk onrechtvaardige en onevenwichtige situatie. Maar mensen aan beide kanten, niet noodzakelijk de regeringen, willen vrede en stabiliteit bereiken. Dit is een belangrijke factor die van invloed zal zijn op hoe de toekomst zich ontvouwt. "

Toen hem werd gevraagd naar de rol van de Amerikaanse president Donald Trump, merkte Nusseibeh op dat Palestijnen hem met "schroom zien omdat hij niet de dingen lijkt te doen waarvan mensen aannemen dat presidenten ze doen". In dit opzicht heeft de Amerikaanse regering gewaagde beslissingen genomen die twee "taboe" -kwesties naar voren hebben geschoven in de perceptie van de mensen, namelijk de status van Jeruzalem en Palestijnse vluchtelingen.

"Of je ze nu naar voren hebt geduwd, helpt om ze op te lossen of niet, het zal iets zijn om uit te vinden," besloot hij.

Micah Goodman, auteur van de Israëlische bestseller Catch 67- die in september in het Engels zal verschijnen - vertelde The Media Line dat de reguliere bevolking aan beide kanten gedesillusioneerd is.

“Binnen de Palestijnse gemeenschap is er een sterk gevoel dat de twee dominante paradigma's hebben gefaald. Het paradigma van het gebruik van geweld is ingestort, maar ook het paradigma van [president van de Palestijnse Autoriteit Mahmoud Abbas] van geweldloosheid en internationale druk heeft ook niet gewerkt voor de Palestijnen.

"De Israëli's zijn ook perplex", vertelde Goodman. "De meesten van hen geloven dat als we op de Westelijke Jordaanoever blijven, we onze toekomst op het spel zetten, en als we de Westelijke Jordaanoever verlaten, riskeren we ook onze toekomst."

Dit verlies aan zekerheid, zo legde hij uit, biedt de mogelijkheid om naar elkaar te gaan luisteren. Aan Israëlische zijde is het een kans voor rechts en links om van gedachten te wisselen en een dialoog te beginnen.

"Maar dit gebeurt niet," beweerde Goodman. "Wat er is gebeurd, is dat er een nieuw gesprek plaatsvindt op een nieuw medium, namelijk internet." Onder verwijzing naar de theorieën van Marshall McLuhan, een Canadese professor die de rol van media in de moderne cultuur onderzocht, legde hij uit dat we een naïef begrip hebben van hoe berichten en online media werken, een probleem dat verergert in een conflictgebied.

“Het is niet langer de boodschap die een neutraal medium vormt, zoals veel mensen dachten. Het is eerder het 'medium dat de boodschap vormgeeft'. Neem bijvoorbeeld een post op Facebook die genuanceerd is en rekening houdt met voorbehouden en tegenargumenten. Zover zal het niet komen. Maar neem hetzelfde idee, trek de argumenten eraf en ontdoe het van nuance, voeg alleen overtuigingen toe, begin het met een persoonlijke ervaring en sluit het af met een persoonlijke aanval. Dat bericht zal het heel goed doen.

"En als resultaat", concludeerde Goodman, "zou je verwachten dat omdat de klassieke paradigma's van het conflict instorten, er ruimte is voor een nieuw gesprek, maar dat gesprek ook op sociale media aan het instorten is." Dienovereenkomstig is de samenleving in plaats van een "ideeënstrijd" waarin zowel Israëlisch rechts als links de ideeën van de andere kant overwegen en evalueren, overgegaan in een "strijd tussen stammen".

"We gebruiken geen politiek meer om beleid uit te drukken", benadrukte hij. "In plaats daarvan gebruiken we politiek om uit te drukken wie we zijn - het is een politiek van identiteiten."

Het zou daarom verstandig zijn om hernieuwde nadruk op ideeën centraal te stellen in het debat.

Onlangs hield het American Jewish Committee, een van de oudste Joodse belangenorganisaties, een conferentie in Jeruzalem, met onder meer een panel met de titel "Twenty-Five Years Since Oslo: What's Next for the Peace Process?"

De organisatoren merkten op dat de Oslo-akkoorden van 1993 de verwachtingen voor "een stapsgewijze weg naar vrede" verhoogden. De akkoorden werden afgesloten met een ceremonie op het gazon van het Witte Huis. De voormalige Palestijnse chef Yassir Arafat en de toenmalige Israëlische premier Yitzhak Rabin schudden elkaar de hand, terwijl de voormalige Amerikaanse president Bill Clinton toekeek. Wat echter volgde, "was een zeer teleurstellende reeks mislukte onderhandelingen, opruiende dreigementen, verhitte retoriek, terreur en geweld", aldus Goodman. "Sindsdien is vrede ongrijpbaar gebleven."

Om te begrijpen waarom het Oslo-proces zijn belofte niet nakwam en om te onderzoeken hoe vredesbesprekingen nieuw leven ingeblazen konden worden, verzamelde de conferentie internationale diplomaten die nauw betrokken waren bij eerdere onderhandelingen.

Tal Becker, een juridisch adviseur bij het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken, sprak uitgebreid over de psychologie achter de huidige impasse.

"Het is niet zozeer hoe je verandering teweegbrengt, maar hoe je een geloof in de mogelijkheid van verandering nieuw leven inblaast, aangezien beide samenlevingen er redelijk van overtuigd lijken te zijn dat dit conflict een permanent onderdeel van het landschap is."

Hij legde uit dat er in termen van oplossingen slechts zo veel mogelijke permutaties en configuraties zijn, waarvan er vele al zijn uitgeput. Het is nu nodig om diepere kwesties aan te pakken.

"Als je naar de psychologische denkwijze van elke samenleving kijkt, dan heb je een heel andere reeks uitdagingen." Zo meende Becker vanuit Palestijns perspectief: “het lijkt niet mogelijk om zoveel energie, tijd en geld te besteden aan het demoniseren van Israël en dan te zeggen dat je een overeenkomst met Israël wilt sluiten. Het publiek heeft het gevoel dat dat geen haalbare en authentieke Palestijnse zet is. Aan de Israëlische kant, als onze zorg en gevoel is dat onze legitimiteit niet acceptabel is voor de andere kant, hoe kunnen we dan gemakkelijk meer macht en kansen geven aan degenen die volgens ons onze legitimiteit ontkennen? "

De uitdaging is dus om beide samenlevingen ertoe aan te zetten een idee te krijgen van hoe het is om een ​​Israëlische jood of een Palestijn te zijn. “Dat geeft ruimte voor het succes en welzijn van de andere kant om ook voor jou een succesverhaal te zijn, en geen aansprakelijkheid”, besluit Becker.

Andere deelnemers waren onder meer Nickolay Mladenov, speciale coördinator van de Verenigde Naties voor het vredesproces in het Midden-Oosten; Fernando Gentilini, de speciale vertegenwoordiger van de Europese Unie voor het vredesproces in het Midden-Oosten; en Dennis Ross, een vooraanstaand fellow aan het Washington Institute for Near East Policy.

Ze raakten verschillende thema's aan, waaronder een proces van aanstaande overgang in de Palestijnse Autoriteit naarmate Abbas ouder wordt; Israëls belangenconvergentie met soennitische Arabische landen als afschrikking voor de ambities van Iran in de regio; en de bereidheid van president Trump om verregaand beleid te voeren.

Ross, die onder Clinton ook als speciale coördinator voor het Midden-Oosten van de VS diende, zei dat "een van de uitdagingen van Amerika is het gevoel van mogelijkheden te herstellen".

Er is aan beide kanten groot ongeloof, merkte Ross op, aangezien geen van beide partijen in een tweestatenuitkomst gelooft. “Toch is het concept van twee staten voor twee volkeren altijd de enige geweest die echt logisch is; één staat voor twee volken is een recept voor een aanhoudend conflict. "

Zowel Ross als Mladenov voerden aan dat de aandacht moet worden gericht op het veranderen van de realiteit in de Gazastrook. “We kunnen geen situatie hebben waarin er vier uur elektriciteit per dag is, 96 procent van het drinkwater ondrinkbaar is en ongezuiverd rioolwater de Middellandse Zee in mag stromen.

"Als mensen niets te verliezen hebben," voegde Ross eraan toe, "is de kans op een explosie erg groot." In navolging van dat gevoel benadrukte Mladenov dat "het vermijden van een nieuwe oorlog in Gaza betekent dat je nu, vandaag, moet handelen voordat het explodeert."

Beide diplomaten waren het erover eens dat door eerst en vooral de nare situatie in Gaza aan te pakken, er een context voor een vredesplan zou kunnen ontstaan.

Bron: www.themedialine.org

Over de auteur

Avatar van de medialijn

De Media Line

Delen naar...