Wilde olifanten capriolen en gebroken slagtanden

Mannetjesolifanten en musth

Mannetjesolifanten zijn van nature solitair, omdat ze bij het bereiken van de puberteit van de rest van de kudde zijn verdreven. Dit wordt 'geboorteverspreiding' genoemd en is een mechanisme dat in de loop van de millennia is geëvolueerd om (a) inteelt met familieleden en (b) concurrentie met verwanten te voorkomen. Daarna leiden ze een nomadisch leven, soms associëren ze zich met andere oudere stierolifanten 'om de kneepjes van het leven te leren' en zijn ze uiteindelijk klaar om hun eigen vrouwtje op te eisen voor reproductie.

Een stierolifanten die volledig volwassen zijn geworden, vooral de Aziatische soorten, komen in een staat die "musth" wordt genoemd, waarin hun drang om te paren in overdrive gaat en ze erg agressief worden.

Tijdens musth worden mannetjes overspoeld met tot 10 keer zoveel testosteron als normaal. Ze hebben gezwollen slaapklieren: zwellingen groter dan een grapefruit die achter hun ogen uitsteken. Ze zijn ook extreem agressief en lozen een bijna ononderbroken druppel urine die tijdens het lopen een geurspoor creëert. De beroemde olifantenonderzoeker Cynthia Moss noemt het "een soort Jekyll- en Hyde-transformatie".

Ze vervolgt: “Musth is een vorm van eerlijke reclame voor de seksuele beschikbaarheid en conditie van een man. Tegen vrouwen zegt een musth-stier: 'Ik ben in een zeer goede conditie, ik heb lang genoeg geleefd en ik kan je een gezond kalf geven dat mijn goede genen, viriliteit en een lang leven zal erven.' Voor andere stieren is reclame: 'Ik ben in een zeer goede conditie. Ik sta vol met agressieve hormonen en ik vermoord je als je me uitdaagt. ' Met testosteron geladen musth-mannetjes vechten soms tot de dood. "

Mannetjesolifanten en slagtanden

Bij de Aziatische olifantsoorten (Elephas maximus) hebben alleen de mannetjes slagtanden, terwijl bij de Afrikaanse soort (loxodonta) zowel mannetjes als vrouwtjes slagtanden hebben. In het geval van de Sri Lankaanse ondersoort (Elephas maximus maximus) hebben slechts enkele mannetjes slagtanden die naar schatting slechts 6% -7% van de wilde olifantenpopulatie uitmaken (Jayewardene, J.-1994). Volgens de olifantenentelling in 2011 door het Wildlife Conservation Department van Sri Lanka, bestaat echter slechts 2% van de totale populatie uit slagtanden.

Slagtanden zijn eigenlijk ietwat gemodificeerde bovenkaaksnijtanden van de olifant. Het tandbeen in de slagtand staat bekend als ivoor en de dwarsdoorsnede ervan bestaat uit kriskras lijnpatronen, bekend als "motor draaien", die ruitvormige gebieden creëren. Een groot deel van de slagtand is buiten te zien; de rest zit in een holte in de schedel. Ten minste een derde van de slagtand bevat het vruchtvlees en sommige hebben zenuwen die zich uitstrekken tot aan de punt. Net als mensen, die meestal rechts- of linkshandig zijn, hebben olifanten meestal een rechts- of linkertand. De dominante slagtand, de master slagtand genoemd, is over het algemeen meer versleten, omdat hij korter is met een rondere punt. Slagtanden blijven groeien gedurende het hele leven van een olifant.

Slagtanden dienen meerdere doelen. Ze worden gebruikt voor het graven naar water, zout en wortels; bomen ontschorsen of markeren; en voor het verplaatsen van bomen en takken bij het vrijmaken van een pad. Tijdens gevechten worden ze gebruikt om aan te vallen en te verdedigen, en om de stam te beschermen.

De slagtanden van een olifant geven de olifant een dramatisch en majestueus uiterlijk, maar het is tegelijkertijd een vloek. Het is een vloek omdat de hebzucht van de mens naar ivoor heeft geleid tot het slachten van honderdduizenden van de prachtige dieren.

Iconische slagtanden van Sri Lanka

Mogelijk vanwege het feit dat slechts enkele Sri Lankaanse mannetjesolifanten slagtanden hebben, is het waarnemen van een slagtand in het wild een zeer opwindende en veelgevraagde ervaring. Bijgevolg zijn verschillende individuen in sommige van de wildparken populaire iconen geworden.

Sommige parken lijken een hogere incidentie van slagtanden te hebben dan andere. De redenen hiervoor zijn nog niet duidelijk, maar het kan zijn dat er in sommige gebieden een gezonde tusker-genenpool is. De nationale parken Kala-Wewe en Yala hebben beslist een grotere prevalentie van slagtanden, terwijl het meer wilde olifantenrijk Uda Walawe National Park er maar een paar heeft.

De beruchte Gemunu van Yala Fame

Het lijdt geen twijfel dat in het recente verleden de slagtand met de naam 'Gemunu' een van de beroemdste olifanten in het gebied van Yala National Park blok 1 is geworden, voornamelijk vanwege zijn ongebruikelijke gedragsneigingen.

Hij is een jonge tusker in zijn beste jaren, mogelijk ongeveer 25+ jaar oud, die blok 1 van het Yala National Park bezoekt. Gemunu's bekendheid is te danken aan het feit dat hij gewend is geraakt aan het belachelijk maken van jeeps en het zoeken naar voedsel in de bezittingen van de bezoekers. Dit is blijkbaar ontstaan ​​(volgens onbevestigde berichten) van het feit dat hij tijdens zijn jonge dagen gevoed werd in het Sithulpahuwa-tempelterrein.

Vervolgens hebben jeepchauffeurs en safari-operators hem verleid door mezen en ander voedsel in hun handen te dragen, zodat hun klanten een 'extra kick' krijgen van het feit dat een olifant zijn slurf in de jeep en over hen heen legt. Dit is een bekend feit, en er zijn verschillende videoclips op You Tube die duidelijk laten zien dat Safari-operators hun hand uitsteken met eten en Gemunu aanmoedigen dichterbij te komen.

Dit kan bezoekers misschien wat extra opwinding geven als een wilde olifant hen aanraakt, maar het is beladen met groot gevaar. Toegegeven, tot op de dag van vandaag heeft Gemunu niemand echt kwaad gedaan of aangevallen, maar voor degenen die het gedrag van olifanten kennen, is dit een tijdbom die wacht om af te gaan. Er is alleen een bange bezoeker voor nodig om een ​​verkeerde beweging te maken, die de olifant boos maakt en hij kan dan grote schade aanrichten, waardoor de jeeps en zelfs levens worden beschadigd.

Gemunu is dus een beetje een populair 'icoon' geworden bij Yala, zij het een nogal dubieuze.

Olifanten zijn zeer intelligente dieren en kunnen daarom bepaalde gedragingen heel snel leren, vooral als ze positieve bekrachtiging geven. Dit is de reden waarom olifanten, zelfs als ze relatief ouder zijn, kunnen worden getemd en geleerd om verschillende commando's uit te voeren en zelfs bepaalde 'trucs' uit te voeren.

In het geval van Gemunu is het de positieve bekrachtiging van het ontvangen van sappige tietjes van zijn 'raids' op voertuigen die hem aan deze gewoonte heeft doen wennen.

Het was dus een beetje een schok toen het nieuws binnenkwam dat Gemunu een van zijn slagtanden had gebroken in een woordenwisseling met een andere olifant.

Zoals eerder aangegeven, wanneer in musth volwassen stierolifanten kunnen sparren en soms zelfs vechten om hun superioriteit ten opzichte van een ander mannetje te bevestigen. Het is niet bekend of Gemunu in musth was toen dit gebeurde, aangezien de informatie nogal vaag is. Volgens één versie was hij in een woordenwisseling met twee andere slagtanden, genaamd Sando (een slagtand uit Blok 11) en Perakum.

In het geval van Gemunu is, zoals duidelijk is, de hele slagtand afgebroken van de wortel zelf, waardoor er geen resterend deel van de slagtand overblijft.

Gebroken slagtanden

Gebroken slagtanden zijn niet ongebruikelijk bij olifanten, die ze niet alleen kunnen verliezen in ruzies met andere mannetjes, maar ook tijdens natuurlijke bewegingen, zoals graven, graven naar water en het verwijderen van schors van bomen.

Wanneer een slagtand afbreekt bij de wortel zelf (zoals in het geval van Gemunu), kan er een bloeding optreden als het vruchtvlees wordt blootgesteld, en kan er gevaar zijn voor een secundaire infectie. Op dit moment lijkt Gemunu het goed te doen nadat hij zijn slagtand had gebroken, terug naar zijn bekende capriolen met de jeeps.

De senior dierenarts van het Elephant Transit Home in Uda Walawe heeft mij bevestigd dat Gemunu nauwlettend gevolgd moet worden om te zien of er een infectie is. Er zijn ook verschillende voorbeelden waarbij slagtanden van olifanten zijn gebroken, maar vervolgens een massa ivoor is afgezet in de pulpaholte, waardoor de pulp op natuurlijke wijze wordt afgesloten van de externe omgeving.

Hoewel slagtanden in feite de snijtanden van de olifant zijn, is het interessant op te merken dat als een slagtand niet bij de wortel wordt afgebroken, de slagtand zal blijven groeien.

Het bekendste voorbeeld hiervan was in het geval van wijlen 'Walawe Raja' (vrij vertaald als 'Koning van Uda Walawe') die de auteur goed 'kende' in de periode dat hij zijn onderzoek deed in het Uda Walawe National Park.

Raja was de meest gekoesterde tentoonstelling van het park, de majestueuze slagtand in de bloei van zijn leven, die het park bezocht. Raja werd gewoonlijk waargenomen tijdens de droogteperiode, van ongeveer juli tot oktober van elk jaar, toen hij plotseling verscheen om ongeveer drie tot vier maanden in het park door te brengen. Vaak was hij in de war en bracht hij het grootste deel van zijn tijd door met het zoeken naar ontvankelijke vrouwtjes in kuddes. Tijdens de balansperiode van het jaar wist niemand echt waar hij naar verdween. Naar alle waarschijnlijkheid dwaalde hij uit de noordkant van het park naar de regio Balangoda en Hambegamuwa. Hij droeg ook regelmatig verwondingen van zijn uitstapjes buiten het park, die de plaatselijke dierenarts ijverig behandelde.

Hij was ook de ster van de BBC-natuurfilm 'The Last Tusker' en was te zien in de Natural History New Zealand-filmproductie van 'Between Two Worlds', uitgezonden op Discovery Channel.

Toen Raja eind 2010 plotseling vermist werd, gingen mijn zoon Dimitri en ik op zoek naar het majestueuze dier, gesteund door verschillende weldoeners en donateurs. Meer dan drie maanden hebben we buiten de noordoostelijke delen van het park gezocht, op zoek naar mogelijke waarnemingen. Het was frustrerend werk en er waren veel valse alarmen, met soms hoop gewekt, om kort daarna op de grond te vallen.

Met een bezwaard hart hebben we onze zoektocht begin 2011 afgebroken en kwamen tot de conclusie dat de majestueuze Raja er niet meer was. Raja werd nooit meer gezien.

Het meest interessante aspect tijdens Raja's 'regering' van het park was dat hij rond 2005 zijn linker slagtand had afgebroken. Maar in tegenstelling tot het geval van Gemunu brak de slagtand niet bij de wortel maar halverwege, waardoor er een stomp uitsteekt. Na een paar jaar merkten we dat het langzaam terug groeide. Het was inderdaad een verrassend fenomeen, dat ik op dat moment niet kende, en het moest bevestiging krijgen van verschillende olifantenexperts over de hele wereld.

Conclusie

Hoewel Gemunu na het verlies van zijn slagtand weer lijkt te zijn teruggekeerd naar zijn oude verblijfplaatsen, moet hij zorgvuldig worden gecontroleerd om te zien of er een infectie in de blootgestelde wortel zit. Het DWC dient dit zorgvuldig in de gaten te houden.

Hij is een te dierbare beroemdheid en een levensgroot icoon voor wilde dieren in Sri Lanka om te verliezen.